بایگانی نوشته‌های محسن عمادی

فخر کون را برای ستاره‌ی
بلاهت که بدان روشنی می‌بخشد.
برای تنهايی آرام سنگ‌شده‌اش…

گريه‌ می‌کنی يا که می‌خندی آن‌گاه که آواز شاعر را می‌شنوی؟
«بيرون از نخستين …

چه‌قدر دست به دست می‌گردد تنت
تا به من می‌رسد
و من آن‌ر‌ا به …

لبه‌های تيز نابکارند و
نردبان‌ها مرا هم می‌ترسانند.

کمين می‌کنم، سفير کشان ميان
ويرانی‌ها. …

دهانم چون شکافی شکوفه می‌کند.
همه‌ی سال در خطا بوده‌ام،
در شب‌های ملال
که …

قدم می‌زند در آسمان: بی‌ابر
صاف، تنها ماه.…

بيست و چهار ساله‌ام
سرب آجين کشتار
زنده ماندم.

تمامشان مترادف‌های هيچ‌اند:
انسان و …

ناگاه پنجره می‌گشايد و
مادر آواز خواهد داد که
حالا می توان داخل شد.…

و هنوز سفيدی را
بهتر می توان با خاکستری وصف کرد
پرنده را با …

فلج می‌کنند، شکنجه‌می‌کنند يک‌دگر را
با سکوت‌‌ها و با کلمات
گويی زيستن را از …

شهوت دست‌های زلالت
در نيمه‌روشن شعله‌ها!
آن‌ها به درخت بلوط و گل‌های سرخ طعمی …

بگو «مرگ» و همه‌ی اتاق يخ می‌زند
ماشین‌ها از حرکت می‌مانند
حتی چراغ‌ها
مثل …

شعری
که برای تو انتخاب می‌کنم
ساده‌است،
مثل همه‌ي شعرهای آوازی‌ام.

ردپای حجابی بر …

يه آقايی يه مجله وا می‌کنه
خانومای لخت و پتی،
با چشای سرمه‌کشيده.
يه …

يه پيرهن قرمز می‌خوام.
يه پيرهن شل و ارزون
يه پيرهن حسابی تنگ،
دلم …

اصلا معلومه که واس‌چی تو ميدون ‌جم شديم و
چش به راه چی‌هستيم؟

حتميه …