ناگاه پنجره می‌گشايد

ناگاه پنجره می‌گشايد و
مادر آواز خواهد داد که
حالا می توان داخل شد.

ديوار می‌شکافد و
با کفش‌های گل‌آلود پا به بهشت می گذارم

پشت ميز می‌نشينم و
گستاخانه پرسشها را جواب خواهم گفت

دست از خويش می‌شويم بی‌شک و تنها
سر در دست
می‌نشينم و می‌نشينم.
چطور می‌توانم به آن‌ها بگويم
از درازی راه و از پيچ و خم‌ها

اينجا در بهشت، مادران
روسری‌های سبز می‌بافند

مگس‌ها وزوز می‌کنند

پدران
پس از شش روز جان‌کندن
کنار بخاری چرت می‌زنند

نه- بی‌شک به آن‌ها نمی توان گفت
که مردم گلوی هم را پاره می‌کنند.