خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

گل‌ها را دوست ندارم
زنان را دوست دارم
ولی وقتی که میان یاس‌های بنفش خوابیدم
از دوردست نفس سردابی برآمد
دلگیر مثل آپارتمان‌های خیابان‌ اصلی شهر در شبی مصنوعی
از چشم‌های مصنوعی تو
از لب‌های مصنوعی تو
از پستان‌های مصنوعی‌ات و حالت موهایت
دوست‌ات دارم دسته‌گل یاس
در تفرجی که باغ به بیرون گام می‌نهد در غروب
با گل‌های سرخ ناگفته
پستان‌هایش پوشیده در گلبرگ‌های گل سرخ
پراگ که در پنجره‌های گشوده نفس می‌کشد
خنکای گرگ و میش
و در خواب که بودم
یاس بنفش به هیات گلی در میدان سنت ونسل شکفت.

در هیچ چیز نیست
نه در آن‌چه به عبارات زیبایی و سبک بیان شدنی است
نه دروازه‌ی«پادر» است، نه شهر قدیمی و نه  پل «چارلز»
نه پراگ قدیم و نه پراگ جدید.
در چیزهایی نیست که می‌توانند فروبریزند
و نه در آن‌چه که می‌تواند از نو بنا شود.
در پراگ افسانه‌ای‌ات نیست، در زیبایی ات نیست
که تو در این جهان یگانه‌ای
که عوض نمی‌شوی، حتی اگر آن‌ها ویرانت کنند
شعرت دشوار است و من معماهایش را می‌گشایم
همان‌جور که اندیشه‌های زنان محبوبمان را درک می‌کنیم

بر تو خیز بر می‌دارند زنگ‌های پراگ، تا گنجه‌هایت را رها کنی.
بر تو خیز بر می‌دارند زنگ‌های پراگ، تا به خیابان قدم بگذاری
که من دنبال دختری سرگردانم.
زنگ‌های پراگ مراسم تدفینت را اعلام می‌کنند
در دلم
که دیگر  انتظار هیچ چیز را نمی‌کشد.
زنگ‌های پراگ مرا به طعمه‌های به قلاب بسته‌ی گذشته می‌رسانند.
زنگ‌های پراگ همه‌ی شما را صدا می‌زنند
که در آعوشتان گرفتم بی‌آن‌که نامتان را بدانم.
چشم‌های همه‌ی گربه‌هایی را صدا می‌زنند که آن‌سوی درگاه تعقیبم می‌کردند
پیش از همان پوزخند کور گوژپشت.

دکوراتور گچ‌اش را هم می‌زند.
چراغی روغنی بالای نردبان روشن کرده‌است.
ماه است.
مثل آکروباتی حرکت می‌کند.
هروقت پیدا می‌شود وحشت می‌آفریند.
قهوه‌ی سیاه را سفید می‌کند.
پیشنهاد می‌کند به چشم‌های زنان جواهر بچسبانند.
بسترهای خواب را به اتاق احتضار بدل می‌کند.
روی پیانو خانه می‌کند.
قلعه را چون صحنه‌ی تئاتری نور افشانی می‌کند.
پراگ امروز تاریخش را به یاد می‌آورد
رودخانه‌ی عید را که نوسان فانوس چینی را تماشا می‌کند
زنگ‌ها را که مثل بشقاب‌ها شکننده‌اند.
مسابقه‌ای بزرگ در پیش خواهد بود.

از یاد مبر ای دوست که نه پرنده‌ای و نه ماهی
آغوشی را دیدی و بالکن‌ها را یافتی
آدمی گاه سرش را به دو دست می‌گیرد: آه چه سرگیجه‌ای
برای مهمانی اصلا دیر نیست
چه در میان چراغ‌های باروک یا در داربست قفس‌های کار
 
نه چنان دیر که روشن کردن فانوس‌های چینی را آموختی
تا زیبایی سفید را در منابر وعاظ ببینی
آن‌ها که با کفش‌های راحتی طلایی  راه می‌رفتند
با منگوله‌های رنگی که از آرنج‌هاشان تاب می‌خورد
منگوله‌ها، فنجان‌های کوچک چینی‌اند که به سلامتی شهر بالا برده می‌شدند.

خانه‌ای را می‌شناسم
بلندبالا

با باد دست و پنجه نرم می‌کنی زنگ‌ها خاموش‌اند
شهر آدمکی برفی ساخته‌است
روی پترین هیل که زنان بی‌مقصود سرگردانند
با چشم‌های سفیدبرفی
رود جاری می‌شود انگار کسی روی سندان می‌کوبد
مثل ماشین پست با کیفی که از کثرت نامه‌ها دارد می‌ترکد
سقف‌ها مثل تاج‌ها نمی‌توانند بال به هم بزنند
 سوت یخ می‌زند مثل پرنده‌ای مثل چوب آب نبات
مناره‌ها متکبرانه دستکش‌های رقص به دست می‌کنند
شب می‌گرید وقتی درخت کریسمس را می‌آراید
به جای مردم، همه‌ی آن‌چه می‌بینی
عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی و  لته‌های پوست خرگوش است

زمان بر خیابان «پرکوپی» می‌گریزد
مثل دوچرخه‌سواری در مسابقه که خیال می‌کند
می‌تواند از ماشین مرگ سبقت بگیرد.
به ساعت می‌مانی در گتو که دست‌هایش به عقب می‌روند
اگر مرگ مرا غافل‌گیر کند دلم می‌خواهد پسری شش ساله بمیرم.

حومه‌ی شهر، کلاه حصیری براقی‌است
با بازی ناتمام ورق.
حومه‌ی شهر کامیون کهنه‌خر‌ است
در آن همه‌چیز پیدا می‌شود صندلی‌ها، اشیای حصیری
ساختمان‌هایش پنیرهایی هستند با بسته‌بندی زشت
حومه، کلاه کپ پارچه‌ای ارزان قیمتی‌است
سیگار می‌کشد
مثل جوانی با داستان پلیسی زوار در رفته‌ای.