خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

اين است قانون گرم انسان‏ها از رَز باده مى‏سازند از زغال آتش و از بوسه‏ها انسان‏ها. اين است قانون سخت انسان‏ها دست ناخورده ماندن به رغم شوربختى و جنگ به رغم خطرهاى مرگ. اين است قانون دلپذير انسان‏ها آب را به نور بدل كردن رؤيا را به واقعيت و دشمنان را به برادران. قانونى كهنه و نو كه طريق ِ كمالش از ژرفاى جان ِ كودك تا حُجّت ِ مطلق مى‏گذرد.

ما دو، دستادست همه‏جا خود را در خانه‏ى خويش مى‏انگاريم زير درخت مهربان زير آسمان سياه زير تمامى ِ بام‏ها كنار آتش در كوچه‏ى تهى در ز لّ آفتاب در چشمان ِ مبهم جمعيت كنار فرزانه‏گان و ديوانه‏گان ميان كودكان و كلانسالان. عشق را نكته‏ى پوشيده‏يى نيست ما آشكارى ِ مطلقيم عاشقان، خود را در خانه‏ى ما مى‏انگارند.

جلو خودم را نگاه كردم در جمعيت تو را ديدم ميان گندم‏ها تو را ديدم زير درختى تو را ديدم. در انتهاى همه سفرهايم در عمق همه عذاب‏هايم در خَم ِ همه خنده‏ها سر بر كرده از آب و از آتش، تابستان و زمستان تو را ديدم در خانه‏ام تو را ديدم در آغوش خود تو را ديدم در رؤياهاى خود تو را ديدم ديگر تركت نخواهم كرد.

تو را به جاى همه زنانى كه نشناخته‏ام دوست مى‏دارم تو را به جاى همه روزگارانى كه نمى‏زيسته‏ام دوست مى‏دارم براى خاطر عطر ِ گستره‏ى بيكران و براى خاطر عطر ِ نان ِ گرم براى خاطر ِ برفى كه آب مى‏شود، براى خاطر نخستين گل براى خاطر جانوران پاكى كه آدمى نمى‏رماندشان تو را براى خاطر دوست داشتن دوست مى‏دارم تو را به جاى همه زنانى كه دوست نمى‏دارم دوست مى‏دارم. جز تو، كه مرا منعكس تواند كرد؟ من خود، خويشتن را بس اندك مى‏بينم. بى‏تو جز گستره‏يى بى‏كرانه نمى‏بينم ميان گذشته و امروز. از جدار ِ آينه‏ى خويش گذشتن نتوانستم مى‏بايست تا زنده‏گى را لغت به لغت فراگيرم راست از آن گونه كه لغت به لغت از يادش مى‏برند. تو را دوست مى‏دارم براى خاطر فرزانه‏گى‏ات كه از آن ِ من نيست تو را براى خاطر سلامت به رغم ِ همه آن چيزها كه به جز وهمى نيست دوست مى‏دارم براى خاطر اين قلب جاودانى كه بازش نمى‏دارم تو مى‏پندارى كه شَكّى، حال آن كه به جز دليلى نيستى تو همان آفتاب بزرگى كه در سر من بالا مى‏رود بدان هنگام كه از خويشتن در اطمينانم.

پُر از ميوه‏هايى كه در دهن آب مى‏شود آراسته به هزار گُل ِ گوناگون غَرّه در آغوش آفتاب خوشبخت از پرنده‏يى خودى شاد از يكى قطره باران بسى زيباتر از آسمان صبحگاهى. وفادار. از باغى سخن مى‏گويم خواب مى‏بينم اما به حقيقت، دوست مى‏دارم.

چشم‏اندازى عريان كه ديرى در آن خواهم زيست چمن‏زارانى گسترده دارد كه حرارت تو در آن آرام گيرد چشمه‏هايى كه پستان‏هايت روز را در آن به درخشش وا مى‏دارد راه‏هايى كه دهان‏ات از آن به دهانى ديگر لبخند مى‏زند بيشه‏هايى كه پرنده‏گان‏اش پلك‏هاى تو را مى‏گشايند زير آسمانى كه از پيشانى ِ بى ابر تو باز تابيده جهان ِ يگانه‏ى من كوك شده‏ى سبُك من به ضرب‏آهنگ ِ طبيعت گوشت ِ عريان تو پايدار خواهد ماند.

مگر نه چنين است كه همواره روزها تهى از عشق است هر سپيده‏دم نابخشودنى هر نوازش ناپسند است و هر خنده دشنامى من به خود گوش مى‏دهم و تو به من گوش مى‏دهى همچون لاييدن سگى گم‏شده به سوى انزواى‏مان. عشق ما را به عشق بيش از آن نياز است كه گياه را به باران بايد به سان آينه بود.

نيم‏گرم هنوز از رخت و پخت ازاله بربسته چشم مى‏جنبى هم از آن دست كه ترانه‏يى پادرزاى جنبد نا يافته شكل اما از همه سوى بى آن كه به خطا روى عطرآگين و گوارا بر مى‏گذرى از مرزهاى تن‏ات زمان را به گامى درنوشته زنى ديگرى اينك مكشوف جاودانه‏گى.