خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

كفى آب بر صخره، كفى آب صافى شده از سكوت و از مراقبه‏ى پرنده‏گان در سايه‏ى درخت ِ غار. جنگاوران در نهان از آن سيراب مى‏شوند همچون پرنده‏گان سر بلند مى‏كنند و مادر ِ تيره روز ِ خويش يونان را سپاس مى‏گذارند.

زير كبوده‏ها، در نخستين ماه بهار
پرنده‏گان و جنگجويان
بر گذارى ِ آئين قداس را
گرد مى‏آيند.

بر خاك ولايت
برگ‏ها همچون شمع مى‏درخشد
و در آسمان
عقابى
كتاب مقدس مى‏خواند.

روز ِ سبز ِ سوزان، شيبى دلپذير و بر آن جاى جاى زنگوله‏ها و بع‏بع‏ها موردها و شقايق‏ها... دخترك از براى جهيزش چيزى مى‏بافد نوجوان سرگرم سبد بافتن است و قوچى چند بر كناره بر سنگ ِ نمك ليسه مى‏كشند.

فيف و بى‏پيرايه اندك سخن بود و آفرينش را تسبيح مى‏گفت. اما چندان كه شمشير چون صاعقه‏يى بر او فرود آمد به گونه‏ى شيرى غريد. اكنون تا از حقيقت سخن به ميان آرد صدا كفافش نمى‏دهد لعنت و نفرين كفافش نمى‏دهد: براى بيان حقيقت كنون او را تفنگى مى‏بايد.

توده‏ى كوچك بى‏شمشير و بى‏گلوله مى‏جنگد براى نان ِ همه براى نور و براى سرود. در گلو پنهان مى‏كند فريادهاى شادى و دردش را، چرا كه اگر دهان بگشايد صخره‏ها از هم بخواهد شكافت.

اين‏چنين، در چشم انتظارى، شب‏ها چندان دراز مى‏گذرد كه ترانه ريشه افشان كرده درخت‏وار بر باليده است. و آنان كه به زندان‏ها اندرند - مادر! - و آنان كه روانه‏ى تبعيدگاه‏ها شده‏اند هر بار كه آهى برآرند - نگاه كن! - اين جا برگى بر اين سپيدار مى‏لرزد.

پنجه‏ى مريم، رُسته در شكاف صخره‏يى! اين همه رنگ از كجا آورده‏اى تا بشكوفى؟ ساقه‏يى چنين از كجا آورده‏اى تا بر آن تاب خورى؟ - قطره قطره خون از سر صخره‏ها گرد آورده‏ام، از گلبرگ‏هاى سرخ دستمالى بافته‏ام و اكنون آفتاب خرمن مى‏كنم.

كلمات بينوا غرقه‏ى اشك و خيس ِ مرارت تعميد دوباره مى‏يابند. پرنده‏گانى كه بال‏هاى خود را باز مى‏آفرينند به پرواز درمى‏آيند به نغمه سرايى مى‏پردازند و كلماتى كه نهان مى‏كنند كلمات آزادى‏ست. بال‏هاى آنان شمشيرهايى‏ست كه باد را از هم مى‏درد.