خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

پرنده‏ى كوچك گلْ‏بهى رنگى، بندى بر پاى بر بال‏هاى خُرد مواجش به جانب خورشيد پر كشيده. اگر تنها يك بار نگاهش كنى او به رويت لبخندى مى‏زند، و اگر دوبار و سه بار نگاهش كنى تو خود به آواز خواندن درمى‏آيى.

تابناك و گشاده دست، فلق خُرد بهارى تابناك و گشاده دست با هزار چشم تو را مى‏نگرد تابناك و گشاده دست براى تو آرزوى خير مى‏كند. دو گل آتش در مجمر و دو حبه‏ى كندر تابناك و گشاده دست در اين فلق خُرد بر دروازه‏ى وطن صليبى از دود رسم مى‏كند.

در گوشه‏يى از تالار پدربزرگ ايستاده است در گوشه‏يى ديگر ده تن نوه‏گان او و بر سطح ميز نُه شمع در گرده‏ى نانى بر نشانده. مادران مويه‏كنان موى از سر برمى‏كنند كودكان خاموشند و آزادى از پشت دريچه نظاره مى‏كند و آه مى‏كشد.

اگه همه دختراى عالم دس تو دست همديگه ميذاشتن مى‏تونستن حلقه‏يى دور دريا بزنن. اگه همه پسراى عالم ملاح بودن، مى‏تونستن با كشتى‏هاشون پل خوشگلى رو موجا بزنن. پس اگه همه مردم عالم دست به دست هم مى‏دادن، مى‏تونستن حلقه‏يى دور دنيا بزنن.

دلال گُل سبدش را با خود به باغ برد و با انبوه ِ عطرهایش به این خانه و آن خانه می‌رود. شب، روح پرنده‌گان ِ کهن به شاخساران خویش بازمی‌گردد. و در این بیشه‌ی انبوه که سرچشمه‌ی اشک می‌خشکد به نغمه سرایی درمی‌آید. در این کتاب از پس جعبه‌آینده‌ی نامریی ِ سال‌ها گل‌ها همچون بینی کودکان به چشم می‌آید پخچ، در پس ِ شیشه‌های مه‌آلود. دلال گُل در باغ اشک‌ریزان باز می‌گشاید کتاب ِ گُل‌اش را و رنگ‌های پریشان در سبدش رنگ می‌بازد.

اگر مُردم در ِ مهتابی را باز بگذارید. کودک پرتقال می‌خورد. [از مهتابی خود می‌بینمش.] دروگر گندم می‌درود. [از مهتابی خود می‌بینمش.] اگر مُردم باز بگذارید در ِ مهتابی را.

(آیا لوسی ِ من پا در جویبار نهاده بود؟) سه سپیدار گشن یک ستاره. سکوت فروخورده‌ی غوکان تور نازکی را ماند سوزن‌دوزی شده به نقش‌های سبز. کنار رود درختی خشک خود را شکوفا شده می‌یابد با دوایر درهم. و رویاهای من بر آب به سوی دختری از غرناطه می‌گریزد.

پنجره‌ی مهتابی را بسته‌ام چرا که نمی‌خواهم زاری‌ها را بشنوم. با این همه، از پس دیوارهای خاکستر هیچ به جز زاری نمی‌توان شنید. فرشته‌گانی که آواز بخوانند انگشت شمارند سگانی که بلایند انگشت شمارند هزار ساز در کف من می‌گنجد. اما زاری سگی سترگ است اما زاری فرشته‌یی سترگ است زاری سازی سترگ است. زاری باد را به سر نیزه زخم می‌زند و به جز زاری هیچ نمی‌توان شنید.