خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

زنده‏گى شوخى نيست جدّى بگيرش كارى كه فى‏المثل يكى سنجاب مى‏كند بى‏اين كه از بيرون و آن سو تَرَك انتظارى داشته باشد. تو را جز زيستن كارى نخواهد بود. زنده‏گى شوخى نيست جدّى بگيرش اما بدان اندازه جدّى كه تكيه كرده به ديوار فى‏المثل، دست بسته يا با جامه‏ى سفيد و عينكى بزرگ در آزمايشگاهى بميرى تا ديگر آدميان بزيند، آدميانى كه حتا چهره‏شان را نديده‏اى؛ و بميرى در آن حال كه مى‏دانى هيچ چيز زيباتر، هيچ چيز واقعى‏تر از زنده‏گى نيست. جدّيش مى‏گيرى اما بدان اندازه جدّى كه به هفتاد ساله‏گى فى‏المثل، زيتونْ‏بُنى چند نشا كنى نه بدين نيّت كه براى فرزندانت بماند بل بدان جهت كه در عين وحشت از مردن به مرگ باور ندارى بل بدان جهت كه در ترازو كفه‏ى زنده‏گى سنگين‏تر است.

اين ديار كه سر ِ ماديانى را ماند به تك در رسيده ز اقصاى آسيا تا در مديترانه غوطه خورد... از ما است اين ديار. مُچ، غرقه‏ى خون دندان‏ها فشرده به هم برهنه پاى، اين سرزمين كه فرشى ابريشمين را ماند اين دوزخ اين بهشت از آن ما است. فروبسته ماناد هر در كه از آن ِ ديگران است جاودانه فروبسته ماناد! آدمى از برده‏ى آدمى بودن دست بداراد! - اين است صلاى ما. زيستن به سان درختى، تنها و آزاد، برادرانه زيستن به سان درختان ِ يكى جنگل - اين است روياى ما.

زيباترين دريا دريايى است كه هنوز در آن نرانده‏ايم زيباترين كودك هنوز شيرخواره است زيباترين روز هنوز فرا نرسيده است و زيباتر سخنى كه مى‏خواهم با تو گفته باشم هنوز بر زبانم نيامده است.

در اين شب پاييزى سرشار از كلمات تواَم من: كلماتى جاودانه زمان‏وار، مادّه‏وار كلماتى سنگين همچون دست كلماتى درخشان به سان ستاره‏گان. از دلت از سرت از تنت كلمات تو به سوى من آمده است: كلمات تو پربار از تو كلمات تو، مادر كلمات تو، زن كلمات تو، دوست كلماتت اندوهگين بود و تلخ كلماتت شادمانه بود و سرشار از اميد كلماتت شجاع بود و قهرمان‏وار كلماتت آدميان بودند.

زانو زده بر خاك زمين را نگاه مى‏كنم علف را نگاه مى‏كنم حشره را نگاه مى‏كنم لحظه را نگاه مى‏كنم شكفته آبى ِ آبى به زمين بهاران مانى تو، نازنين من تو را نگاه مى‏كنم. خفته بر پشت، آسمان را مى‏بينم شاخه‏هاى درخت را مى‏بينم لكلك‏ها را مى‏بينم بال‏زنان به آسمان بهاران مانى تو، نازنين من تو را مى‏بينم. آتشى افروخته‏ام به صحرا شب هنگام آتش را لمس مى‏كنم آب را لمس مى‏كنم پارچه را لمس مى‏كنم سكه را لمس مى‏كنم به آتش ِ اردوگاهى زير ستاره‏ها مانى تو تو را لمس مى‏كنم. ميان آدميانم و آدميان را دوست مى‏دارم عمل را دوست مى‏دارم انديشه را دوست مى‏دارم نبردم را دوست مى‏دارم در نبرد من موجودى انسانى‏يى تو تو را دوست مى‏دارم.

گل‏ها باغ‏ها فواره‏ها لبخندها و شيرينى ِ زيست. مردى آن جا به خاك افتاده غرقه‏ى خون خويش. خاطره‏ها گل‏ها فواره‏ها باغ‏ها رؤياهاى كودكانه. مردى آن جا به خاك افتاده چنان كه بسته‏ى خونالودى. گل‏ها فواره‏ها باغ‏ها خاطره‏ها و شيرينى ِ زيستن. مردى آن جا به خاك افتاده همچون كودكى در خواب.

بدرود، غم! سلام، غم! در خطوط سقف نقش بسته‏اى در چشمانى كه دوست مى‏دارم نقش بسته‏اى تو شوربختى ِ مطلق نيستى چرا كه لبان تيره‏روزترين كسان نيز تو را به لبخندى بازمى‏نمايد سلام، غم، عشق پيكرهاى دوست داشتنى! اى نيروى عشق كه مهرانگيزى همچون غولى بى‏پيكر با سرى نوميد از آن به در مى‏جهد، غم، غم ِ زيباروى!

بر يونانيان اشك مريز هنگامى كه انديشناك‏شان مى‏يابى. بر يونانيّت اشك مريز هنگامى كه به زانو درمى‏آيد كارد در استخوان و بند بر گردن. بر يونانيت اشك مريز، نگاه كن: اينك، اوست كه خيز برمى‏دارد! نگاه كن: اوست كه ديگر باره خيز برمى‏دارد! شهامتش را بازمى‏يابد مى‏غريود و درنده‏ى وحشى را به نيزه‏ى آتشين فرو مى‏كوبد.