• هفت شعر عاشقانه در جنگ

    هفت شعر عاشقانه در جنگ

    ۱ يكى كَشتى در چشمانت باد را مُسخّر مى‌كرد. چشمان تو ولايتى بود كه به آنى بازش مى‌شناسند. صبور چشمانت ما را انتظار مى‌كشيد. زي&…

  • شعر معاصر یونان | مقدمه

    شعر معاصر یونان | مقدمه

    اين مجموعه از شعر معاصر يونان شامل آثار دو تن از شاعران نامدار آن سرزمين، به طور مشخص دو دوره‌ى رنجبار و سياه تاريخى را كه بر…

  • ترانه‌ی گارد سیویل اسپانیا

    ترانه‌ی گارد سیویل اسپانیا

    بر گرده‌ى اسبانى سياه مى‌نشينند كه نعل‌هايشان نيز سياه است. لكه‌هاى مركب و موم بر طول شنل‌هاشان مى‌درخشد. …

  • فدریکو گارسیا لورکا | مقدمه

    فدریکو گارسیا لورکا | مقدمه

    به خون سرخش غلتيد بر زمين پاكش فرو افتاد، بر زمين خودش: بر خاك غرناطه! آنتونيو ماچادو، جنايت در غرناطه رخ داد     فدريكو گارسي…

  • مقدمه بر شعر آمریکای سیاهان

    مقدمه بر شعر آمریکای سیاهان

    …چرا كه شعر گفتار حكمت‌آميز ِ خون است، آن درخت گلگون ِ درون انسانى كه مى‌تواند كلمات ملال‌آور را به غنچه مبدل كند و از آن همه …

  • همچون کوچه‌ای بی‌انتها | مقدمه

    همچون کوچه‌ای بی‌انتها | مقدمه

    اشاره تذكار اين نكته را لازم مى‌‏دانم كه چون ترجمه‌‏ى بسيارى از اين اشعار از متنى جز زبان اصلى به فارسى درآمده و حدود اصالت‏&#…

  • مرثیه برای ایگناسیو سانچز مخیاس

    مرثیه برای ایگناسیو سانچز مخیاس

    در ساعت پنج عصر. درست ساعت پنج عصر بود. پسرى پارچه‌ى سفيد را آورد در ساعت پنج عصر سبدى آهك، از پيش آماده در ساعت پنج عصر باقى همه مرگ بود و تنها مرگ …

جدیدترین نوشته‌ها

خوآن بره‌وا

خوآن بره‌وا

غول‌آسا پیکری داشت و کودکانه صدایی. هیچ چیز به تحریر صدای او مانند نبود: درد مطلق بود به هنگام خواندن زیر نقاب تبسمی. لیموزاران ِ مالاگای خواب آلوده را به خاطر می‌آورد و شِکوه‌اش به طعم نمک دریایی بود. او نیز چون هومر در نابینایی آواز خواند. صدایش در خود نهفته داشت چیزی از دریای بی‌نور و چیزی از نارنج ِ چلیده را.

ادامه‌ی مطلب
خودکشی

خودکشی

(شاید بدان سبب که از هندسه آگاه نبودی) جوان از خود می‌رفت ساعت ده صبح بود. دلش اندک اندک از گل‌های لته‌پاره و بال‌های درهم شکسته آکنده می‌شد. به خاطر آورد که از برایش چیزی باقی نمانده است جز جمله‌یی بر لبانش و چون دستکش‌هایش را به درآورد خاکستر نرمی را که از دست‌هایش فروریخت بدید. از درگاه مهتابی برجی دیده می‌شد.ــ خود را برج و مهتابی احساس کرد. چنان پنداشت که ساعت از میان قابش خیره بر او چشم دوخته است. و سایه‌ی خود را در نظر آورد که آرام بر دیوان سفید ابریشمین دراز کشیده است. جوان، سخت و هندسی، به ضربت تبری آینه را به هم درشکست.

ادامه‌ی مطلب
قصیده‌ی کبوتران تاریک

قصیده‌ی کبوتران تاریک

بر شاخه‌های درخت غار دو کبوتر ِ تاریک دیدم، یکی خورشید بود و آن دیگری، ماه. «ــ همسایه‌های کوچک! (با آنان چنین گفتم.) گور من کجا خواهد بود؟» «ــ در دنباله‌ی دامن ِ من» چنین گفت خورشید. «ــ در گلوگاه من» چنین گفت ماه. و من که زمین را بر گُرده‌ی خویش داشتم و پیش می‌رفتم دو عقاب دیدم همه از برف و دختری سراپا عریان که یکی دیگری بود و دختر هیچ کس نبود. «ــ عقابان کوچک! (بدانان چنین گفتم) گور من کجا خواهد بود؟» «ــ در دنباله‌ی دامن ِ من» چنین گفت خورشید. «ــ در گلوگاه من» چنین گفت ماه. بر شاخساران درخت غار

ادامه‌ی مطلب
در مدرسه

در مدرسه

آموزگار: کدام دختر است که به باد شو می‌کند؟ کودک: دختر همه‌ی هوس‌ها. آموزگار: باد، به‌اش چشم روشنی چه می‌دهد؟ کودک: دسته‌ی ورق‌های بازی و گردبادهای طلایی را. آموزگار: دختر در عوض به او چه می‌دهد؟ کودک: دلک ِ بی‌شیله پیله‌اش را. آموزگار: دخترک اسمش چیست؟ کودک: اسمش دیگر از اسرار است! [پنجره‌ی مدرسه، پرده‌یی از ستاره‌ها دارد.]

ادامه‌ی مطلب
کارد

کارد

کارد به دل فرومی‌نشیند چون تیغه‌ی گاوآهن به صحرا نه. به گوشت تن من میخ‌اش نکن، نه. کارد، همچون پرّه‌ی خورشید به آتش می‌کشد اعماق خوف‌انگیز را. نه. به گوشت تن من میخ‌اش نکن، نه.

ادامه‌ی مطلب
ورای جهان

ورای جهان

(به مانوئل انگلز اوریتس) صحنه دژهای سر به فلک کشیده. پهناب‌های عظیم فرشته: انگشتری ِ زناشویی را که نیاکانت به دست می‌کردند بردار. صد دست، زیر سنگینی ِ خاک خویش به بی‌بهره‌گی از آن اندوه می‌خورد. من: من بر آنم که در دستان خویش گل ِ سترگ انگشتان را احساس کنم، کنایتی از انگشتری. خواهان آن نیستم. دژهای سر به فلک کشیده. پهناب‌های عظیم.

ادامه‌ی مطلب
کمانداران

کمانداران

کمانداران ِ عبوس به سه‌ویل نزدیک می‌شوند. گوادل کویر بی‌دفاع. کلاه‌های پهن ِ خاکستری شنل‌های بلند ِ آرام. آه، گوادل کویر! آنان از دیاران ِ دوردست ِ پریشانی و ذلت می‌آیند گوادال کویر ِ بی‌دفاع. و به زاغه‌های تنگ و پیچ ِ عشق و بلور و سنگ می‌روند آه، گوادل کویر!

ادامه‌ی مطلب
آی!

آی!

فریاد در باد سایه‌ی سروی به جای می‌گذارد. [بگذارید در این کشتزار گریه کنم.] در این جهان همه چیزی در هم شکسته به جز خاموشی هیچ باقی نمانده است. [بگذارید در این کشتزار گریه کنم.] افق بی‌روشنایی را جرقه‌ها به دندان گزیده است. [به شما گفتم، بگذارید در این کشتزار گریه کنم.]

ادامه‌ی مطلب