ما دو …

ما دو …


ما دو، دستادست
همه‌جا خود را در خانه‌ى خويش مى‌انگاريم
زير درخت مهربان زير آسمان سياه
زير تمامى ِ بام‌ها كنار آتش
در كوچه‌ى تهى در ز لّ آفتاب
در چشمان ِ مبهم جمعيت
كنار فرزانه‌گان و ديوانه‌گان
ميان كودكان و كلانسالان.
عشق را نكته‌ى پوشيده‌يى نيست
ما آشكارى ِ مطلقيم
عاشقان، خود را در خانه‌ى ما مى‌انگارند.

درباره‌ی احمد شاملو

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.