خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

نازنین،
میان کلمات و پروانه‌ها
برایت خواهم  رقصید
از درختان
برایت شاخه‌ی نوری خواهم چید
و جاده‌ای را
که باران و ماه‌ نقره‌‌پوشش کرده‌اند
چون عروسکی که کودک به دهان می‌برد
چیزی به تو نخواهم گفت
که گوش‌هایت به کار شنیدن کلمات اسیرم نمی‌آیند
ولی درمرز‌های لبخندت
وحشی از شور
سر خواهم خورد
و خموشانه بر پاهایت دراز خواهم کشید
حالا خم شو!
چه قدر طلا و چه نزدیک...

نمی دانم چگونه با کلمات بیانش کنم
برای هیچ‌چیز غم نمی‌خورم  با کلمات
مگر با دست‌ها
که هوا را در حصار خود می‌گیرند
مگر با خون
که در آن‌ها جاری می‌شود

تو در نبض من زندگی می‌کنی
که قدم‌رو می‌رود
و بر می‌گردد
تا همیشه به یادآورد

در من طالع می‌شوی
در اعماق
و هر نفسی
که یخ می‌زند
با من می‌گوید
تو هستی و مرا دوباره ترک کرده‌ای.

در باران نگاهت
غرورم رام می‌شود
و در میانه‌ی راه کام
به انس بر می‌بالد

چشمانت
فولاد سخت خنده‌هایم را سوراخ می‌کند
چونان باران گرم
من بیرون از من را می‌شوید.

خوب، می‌بینی
می توانی مرا همسرت بخوانی
می‌توانی مرا بر بلندترین بام نیویورک جا دهی
و زمین گرد کوچک را ناگهان
به انگشتان گرسنه‌ام ببخشی
انگشتانم و دهانم

می‌بینی
می‌توانم پاهایم را تکان دهم
در کفشی نوی نو
بالای بام‌های نیویورک
و فراز هراس
در شب
چهره‌ی خاکی سیاه‌ترین سیاه‌پوست

می‌توانی در عصری داغ
تکه‌ی  یخی روشن شیشه را بیاوری
و به جای بوسه
آن را بر دهان گداخته‌ام بگذاری

می‌توانی
دهانم را ببوسی
و موهایم را
که چه مایه تنهایند در حضور وفادارشان
در لبخندی نوازش کنی
با دست‌های عشوه‌گرت
در دل تاریکی.

چون میوه بر شاخه‌ای
احساس سنگینی می‌کنم

بگذار میوه‌ی تابستانی
آرام آرام
سر بخورد
بیافتد بر گردن صاف‌ات

بگذار دور شود
لبریز استغنای پردرد‌ش

میوه

از درخت بالا نرو
آرامش شاخه‌ها را برهم نزن
بگذار  برسد به دست‌هایت

من عین میوه‌ام.

پنج دقیقه پیش از تولدم،
هنوز بدنیا نیامده‌ام.
هنوز می‌توانم برگردم
به نزاییدگی‌ام.
حالا ده دقیقه قبل است
حالا یک ساعت قبل از تولد است
بر می‌گردم
می‌دوم
به زندگی‌ام با علامت منفی.

از میان نزاییدگی‌ام راه می‌روم انگار در تونلی
با چشم‌اندازهای غریب ده سال قبل
صد و پنجاه سال قبل
قدم می‌زنم، کفش‌هایم تق‌تق می‌کنند
در سفری خیالی
از میان اعصاری که در آن منی در کار نبود.

برای آخرین‌بار
پیراهن پدرم را می‌شویم
که مرده‌است.
پیراهن، بوی عرق می‌دهد.
بوی عرق را از کودکی به یاد دارم
سال‌های بسیار
پیراهن و زیرپیراهنش را می‌شستم
با اتو در کارگاه
خشکشان می‌کردم،
دلش می‌خواست آن‌ها را اتو نکشیده بپوشد.

از میان‌ همه‌ی تن‌های جهان
حیوانات و انسان‌ها
فقط یک تن، آن بوی عرق را می‌داد
بارها و بارها آن‌را بو کشیده بودم.
حالا با شستن این پیراهن
این بو را برای همیشه از بین می‌برم.
حالا
فقط نقاشی او را نجات می‌دهد
با بوی رنگ روغن.

پدر همه‌ی زندگیش را آواز خواند.
وقتی جوان بود در ورشو
تمام زمستان در کارگاه سرد
آواز خواند
قلم‌مویش به انگشت‌های آبی و سردش چسبیده‌بود.
وقتی برگشت و به مادر گفت
دستمزد پرتره‌‌ی عکسی را نگرفته‌ام
و فردا نانی در کار نیست
دلش می‌خواست لوح نقاشی‌اش را بردارد
و آواز سر کند.

در کراکو وقتی نود ساله‌شد
و در گوشه‌ی کارگاهش
با سقف‌های بلند مثل کلیسا
مرگ پشت تصویری پنهان شده‌بود
می‌خواست همه‌ی صبح را آواز بخواند
و همه‌ی عصر را.
او با صدای بلند و زیبا آواز خواند