خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

من اون سنگی‌ام که از جاش دراومده ميون صخره‌ها همون قلبه‌ی وسط تيرا، اون دختره‌ی گوشه‌گير، ميون دخترا، همون‌‌پسر که جوون‌مرگ می‌شه، تو پسرا. ميون جوابا، سوالم و وسط عاشقا، شمشير و تو زخما، زخم تازه و تو کاغذرنگیا، همون پرچم سيا وسط کفشا، اونی که پر ريگه از ميون همه‌ی روزا، همون روزی که ديگه نمی‌‌‌آد و تو همه‌ي استخونايی که رو ساحل پيدا می‌کنی اونی که آواز می‌خونه، مال من بود.

دراز می‌کشيم کنار هم پس از عشق‌بازی و ميان ما فاصله‌ايست انگار دو کشتی بادبانی که سرکيف‌اند از خطوط بارگيري‌شان در آب‌های تيره که جدايشان می‌کند، تنه‌ها‌شان ، شکاف برداشته از سرخوشی‌های محض گردش‌ها. آن‌جا در آبی‌ها زير بادبان‌هايی که باد شبانه‌شان پرمی‌کند از هوایي که لبريز عطر گلهاست و از نور ماه بی‌آن‌که يکی‌شان حتی در تلاش باشد تا سريعتر از ديگری بادبان برکشد و فاصله‌ی ميان‌شان کم شود يا زياد شود. شب‌های ديگری هم هست که ما بی‌‌اراده گرد می‌آيیم دو کشتی باری روشن درازکشيده کنار هم با موتورهای خاموش، زير برجی ناشناس و هيچ عابری بر تخته‌ها نمی‌گذرد: بر هر عرشه ارکستر ويولونی می نوازد به افتخار موج‌های روشن، و دريا پراست از کشتی‌های پير خسته‌ای چون ما که در تقلای رسيدن به ديگری غرق شده‌ايم .

و شکسپير جهان را در هفت روز آفريد در نخستين روز آسمان را آفريد، کوه‌ها و ژرفاهای جان را روز دوم رودخانه‌ها، درياها و اقيانوس‌ها و احساس‌های ديگر را.... آن‌ها را به هملت داد، به ژوليوس سزار، آنتونی، کلئوپاترا و اوفيليا به اتللو و ديگران تا مرشدانی باشند دوشادوش فرزندانشان برای ابد سوم‌روز تمامی مردمان را گرد آورد به آن‌ها رنگ و بويی بخشيد طعم شادی، عشق و نوميدی را طعم حسادت، شهرت و جزآن را تا همه‌ي طعم‌ها به پايان رسيد آن‌گاه تازه‌واردانی رسيدند پس خالق سرهاشان را به مهر نوازش کرد در آن‌‌هنگام که می‌گفت تنها نقش برجای مانده نقش منتقدان ادبيات است که می‌توانند کارش را ويران کنند. روز چهارم و پنجم را برای خنده کنار گذاشت به دلقک‌ها اجازه داد تا برقصند و معلق بزنند. و به شوربختان تا خود را سرگرم کنند. ششم‌روز مديريتش را به کمال رسانيد و طوفانی تدارک ديد به شاه‌لير انديشه‌کرد که چگونه تاجی از حصير بر او بپوشاند و از پس‌مانده‌های آفرينش جهان ريچارد سوم را طرح ريخت روز هفتم به حساب‌وکتاب همه‌چيز رسيد تا ببيند چه‌کار ديگری بايد بکند شکسپير انديشيد که از پس اين‌همه تلاش شايسته‌است تا اجرايی را ببيند و از آن‌جا که بس خسته بود رفت تا لختی بميرد.

خوب، پس من ناپلئونم و تو، تو قرار است ژاندارک باشی. من تازه از میان زمستانی منجمد سقوط کرده‌ام که بصیرت متعالی یک جهان، اسباب‌چینی‌اش کرد. و تو پس از شکنجه‌ی یک روز سخت به خانه آمدی زنجیرها را بر زمین می‌کشیدی، هنوز به مبارزه می‌طلبیدی تثبیت‌شدن را . حالا می‌توانی خوی پوسیده‌ام را درک کنی و من می‌توانم قدر نگاه نحیف و تحمیلی‌ات را بدانم. و آن‌ها خیال می‌کنند که فلاکت‌های ما، فلاکت‌های پیش‌پا افتاده است که آن‌ها را از مشاور دست دوم ازدواج خریده‌ایم. تو به فشردن کف‌ دستت بر آن پستان سنگین ادامه می‌دهی و من فقط این‌جا می‌ایستم و به بالای جهان خیره می‌شوم.

از میان پنجره‌ی باز غروب، در اواخر تابستان زنی گریه می‌کند، آی آی آی! همسایه‌ها درنگ می‌کنند، شاید سرخ می‌شوند بعد به راه خود می‌روند، با مشقت‌های خانگی‌شان، به‌ هم لبخند می‌زنند. تو چه می‌کنی با این- با خلسه‌ی بی‌شرم تنهای یکی‌دیگر؟ یا مال خودت؟ من نوار کاستی از موتسارت می‌گذارم تا پریشانی‌مان را بپوشاند.

شب چار ماه و یه تک‌درخت و یه سایه‌ی تک و یه پرنده‌ی تنها. رو تنم دنبال رد لبات می‌گردم. فواره بادو می‌بوسه لمسش نمی‌کنه. همون «نه» که بم گفتیو تو کف دستام با خودم می‌برم مثه یه لیموی مومی خیلی سفید شب چار ماه و یه درخت تک. رو نوک یه سوزن عشق من می‌چرخه.

بار اول نمی‌شناختمت. بار دوم شناختمت. بم بگو اگه هوام همینو بت می‌گه. یه صبح تند غم برم داشت میل خنده منو قاپید من نمی‌شناختمت اما تو منو می‌شناختی آره من می‌شناختمت تو منو نمی‌شناختی حالا میون ما قاصله‌ی یه ماه کش اومده هیچ حسی مثه پرده‌ی روزای خاکستری. بار اول نمی‌شناختمت. بار دوم شناختمت.

این حلقه رو پرت کن تو آب. (سایه‌ها انگشتاشونو رو پشتم می‌ذارن ) این حلقه رو بنداز. من دیگه عمرم از صد گذشته. خفه! هیچی ازم نپرس! این حلقه رو پرت کن تو آب.