خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

پوست تو صبح سحر
پوست من شام سیاه

یکی‌مان آغاز پایانی قطعی را
ترسیم می‌کند

آن دیگری
پایان آغازی محتوم را.

و اگر نجنگیم
اگر نایستیم
هم‌صدا نشویم و به یکدیگر پیوند نخوریم
و گر حتا اختیار زندگی خویش را نیز در دست نداشته باشیم
بدل خواهیم شد
به هیات عظیم اسارت
به شکل خاص تسلیم
و شبح وهم انگیز خودکشی
به چهره تهی از انسانیت ترس
به صورت پوسیده سرکوب
تاهمیشه و همیشه و همیشه
و همین است که هست.

پرندهٔ آزاد
بر پشت باد می‌پرد
و در مسیر رود پرواز می‌کند
تاهمان مقصد همیشگی،
بالهایش در نارنجی نور آفتاب
غوطه می‌‌خوردند
پر دل و بی‌هراس آسمان را از آن خود می‌داند.

پرندهٔ دیگر اما
اسیر قفسی تنگ و تار
نمی بیند هیچ جز بیداد میله‌ها
بالهایش را چیده‌اند
پاهایش را بسته‌‌اند
از این روست که آواز می‌خواند.

پرندهٔ محبوس می‌خواند
و آوازش پر هراس است
هراس از آنچه نشناخته
اما باز آرزویش را به دل دارد
آواز او را می‌شود
از فراز آن تپهٔ دور شنید
چرا که پرندهٔ محبوس
آزادی را به آواز می‌خواند.

پرندهٔ آزاد در فکر نسیمی دیگر است
در فکر بادهای مساعد که از میان آهِ درختان می‌گذرند
در فکر کرمهای چاقی است که در چمنزار روشن از خورشید صبح منتظرند
او آسمان را از آن خود می‌داند.

پرندهٔ محبوس اما بر سر گور آرزو‌ها می‌ایستد
سایه‌اش فغانِ کابوس‌ را فریاد می‌کشد
بالهایش را چیده‌اند، پاهایش را بسته‌‌اند
از این روست که آواز می‌خواند.

پرندهٔ محبوس می‌خواند
و آوازش پر هراس است
هراس از آنچه نشناخته
اما باز آرزویش را به دل دارد
آواز او را می‌شود
از فراز آن تپهٔ دور شنید
چرا که پرندهٔ محبوس
آزادی را به آواز می‌خواند.

پاهایم را در آن پاپوشهای کوچک یادم هست
انگار دو پرندهٔ ترسان... زمین چنان دهان باز کرد
که سرانگشتانم را دیدم
و فریاد خود را شنیدم، انگار شکوفه‌ای که خاکستر شد.

و گرچه دیگر دیر است برای من
تا این سقوط مایه عبرتم شود، حالا که این مرد
سرسخت چون چاقویی
در پنهان‌ترین شکاف جای گرفته است.

پس از آن خود را در قلب آرامشی ناب یافتم، که نامش نفرت بود.

و راز را دانستم، می‌شود ترس را بلعید
پیش از آنکه ترس تو را ببلعد،
می‌شود آن سوی مرگ زندگی کرد
و شد شاه‌بانویی
که دیگر هیچ‌چیز او را به شگفتی وا نمی‌دارد.

گل نرگسی در میان گلهای زیبای همیشه
یکی برخلاف دیگران! و دخترک خواست که گل را بچیند
خم شده بود که گل را بچیند،
وقتی بیرون جهید از زمین
سوار بر ارابهٔ درخشان و هولناک خود، مرد،
و حق خود را طلب کرد.
تمام شد. هیچ‌کس صدایش را نشنید.
هیچ‌کس. دخترک از گله‌اش جدا شده بود.

(یادت باشه: مستقیم می‌ری مدرسه.
حواستو جمع کن بیخودی واسه خودت پرسه نزن
با غریبه‌ها حرف نزن
از دوستات جدا نشو.  سر تو بنداز پایین.)
و این‌گونه است که به همین سادگی حفره دهان باز می‌کند.
این‌گونه است که پای کوچکی در زمین فرو می‌رود.

هیچ‌چیز نمی‌تواند
ما را جوان نگه دارد، تو می‌دانی
هیچ زن و مرد جوانی نمی‌توانند
جوانی‌شان را
به دور صداهای شیرین بازیها بپیچند.
ما همانی هستیم
که هرگز فکر نمی‌کردیم باشیم.
گیتاشناسی وحشی تن
تمام شد.  و پژواکها.
حالا هم‌آهنگ با عطرهایی آرامتر
پیش می رویم.

سخت است
که اعتراف کنم
گاهی بعد از نیمه‌های شب
از همه چیز
بیراز می‌شوم.

جمع می‌کنم

تک‌تک صداهایی را

که جا گذاشته‌ای،

آنها را بر تختمان

پهن می‌کنم.

هر شب تو را نفس می‌کشم

و نشئه می‌شوم.

ستاره‌های ناگهانیم ما
من و تو که فوران می‌‌کنیم
زیر پوست‌ یکدیگر، این آبی تیره.