خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

نمی‌دانم که آیا تاریخ خود را تکرار می‌کند یا نه
ولی می‌دانم که تو نمی‌کنی.

به یاد می‌آورم که شهر تقسیم شده بود
نه فقط میان عرب‌ها و یهودیان
که میان من و تو
وقتی با هم آن‌جا بودیم.

ما از خود زهدان مخاطرات ساختیم
خود را خانه‌ای کردیم از جنگ‌های بی‌‌جان
مثل مردمان قطبی
که برای خود خانه‌ای گرم و امن از یخ‌های بی‌جان می‌سازند.

همه‌ی تنم پشمالو شده
می‌ترسم آن‌ها به خاطر پوستم مرا شکار کنند.

پیراهن رنگارنگم، هیچ معنای عشق نمی‌دهد
مثل عکس هوایی یک ایستگاه قطار است.

شب‌هنگام تنم زیر ملافه گشاده‌است
مثل چشم‌های زیر چشم‌بند کسی که منتظر شلیک است.

بی‌قرار، باید آواره باشم
گرسنه‌ی زندگی، خواهم مرد.

دلم می‌خواست آرام باشم، مثل خاک‌پشته‌ای که همه‌ی شهرهایش ویران شده‌است
و خاموش درست مثل یک مقبره.

یک‌روز  عشقی بزرگ زندگی‌ام را دو شقه کرد
نیمه‌ی اول در جاهای دیگر  پیچ و تاب می‌خورد
مثل ماری که به دو نیم شده است.

سال‌های گذشته آرام‌ام کرد
سلامت را به دلم بازگرداند و قرار را به چشم‌هایم.

حالا کسی هستم که در بیابان یهودا ایستاده است،
تابلوی «سطح دریا»(۱) را تماشا می‌کند،
نمی‌تواند دریا را ببیند، اما می‌داند.

چهره‌ات را چنین به یاد می‌آورم همه‌جا
در «سطح صورت»ات.

-------
(۱)یک علامت در میانه‌ی راه

روز یادبود کشته‌گان جنگ.
حالا 
اندوه همه‌ی گمشده‌گان را به اندوه آن‌ها اضافه کن
حتی اندوه زنی که تو را ترک کرد.
سوگی را با سوگی بیامیز،
مثل تاریخی که زمان را انبار می‌کند 
که ایام تعطیل و خودکشی و مویه را
به سهولت
بر یک روز می‌انبارد،
حاقظه‌ی راحت.

در اشتباه‌اند دانشمندان، عالم بيليون‌ها سال پيش آفريده‌نشد
جهان هر روز آفريده می‌شود.

به خطا مدعی اند دانشمندان
که عالم از عنصری ازلی خلق شد
جهان هر روز آفريده می‌شود
از عناصر گوناگونی که هيچ اشتراکی ندارند
تنها، نسبت‌های مرتبط اجرامشان
چون عناصر وحش و اميد
همدليشان می‌دهد و هم‌نشينشان می‌کند. متاسفم!

بیدار شو،
خورشید سوزان!
دیگر وقت خواب نیست
باید برگردی
تا جهانم را روشن کنی.

بخواب،
خورشید خسته
که پاسی از شب گذشته‌است
و ماه باید بایستد
و پرتو افشانی کند.

برقص
خورشید شاکر
بگذار نورت در جهان تاریک ما
کاری کند.

بپا خیز
ای خورشیدی که هرگز خسته نمی‌شوی
از بالای درخت‌ها و کوه‌های خوابیده، بپر!
باد سرد را فلج کن
و از نو زمین ما را 
گرم و شاداب کن.

تو مثل زمستان سردی
مثل یک تکه یخ
یک گلوله‌ی برف
مثل نهر کوچک گناه

تو سردی
مثل یک گمنامی، متروک
مثل شبنم منجمد، گزنده
مثل باد‌های تند
انگار خورشید گم شده است.

آره، تو سردی
مثل یه دوست بی‌رحم
عین یه بوسه‌ی دروغکی
یک خداحافظی از سر ناچاری
مثل صدای هیس یک مار.

سرد،
مثل مرمر سفید
قلب یک قاتل
شبیه سطح بی‌حرکت آب
انگار که نیزه‌ای مرده است.

سرد،
مثل خنجری شیشه‌ای

مدالش  برای ما قصه‌ای تعریف می‌کند
 که او چقدر افتخار می‌کرد
وقتی در گروه موسیقی می‌نواخت و سربازها رژه می‌رفتند
همان نقطه‌ی کوچک روی سینه‌اش
همان مدال.

اول، تمیز و درخشان بود
حالا گرد و خاک گرفته است
از میان نسل‌ها گذشته‌است
جز خود مدال
هیچکس نمی‌داند که حالا کجا رها شده است.

سال‌های زیاد  در یک کشو  دراز کشیده است
گرد و خاکش روز به روز بیشتر شد
مثل زمان که می‌گذرد
ولی هنوز آن‌جاست