خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

 دگرگون شو
خورشيد به ماه گفت،
نمی‌توانی توقف کنی.

دگرگون شو
ماه به آب‌ها گفت،
همه‌چيز جاری است.

دگرگون شو
ميادين به علف‌ها گفتند
هنگام بذر‌پاشی و درو
خرمن و دانه.

گفت بايد ديگرگون شوی
کرم به غنچه چنين گفت
اگر چه  نه به گلی سرخ،

گلبرگ‌ها می‌پژمرند
شايد بال‌ها برخيزند
بر دوش باد.

در حال ديگر شدنی
با دخترک چنين گفت مرگ  ، از صورت پريده رنگ‌ات
به خاطره، به زيبايی.

اگر به اعماق دلت بروی
آن‌جا چه خواهی یافت؟
هراس، هراس
هراس از آرواره‌های صخره
هراس از دندان‌ها و تراشه‌های آهن
که گوشت را از استخوان می‌درند
و خون خیس، که بی‌حس از زخم‌ها بیرون می‌جهد
و دستی که خیس و سرخ می‌شود، ناگهان.

اگر به اعماق دلت بروی
آن‌جا چه خواهی یافت؟
خشم، خشم
خشم زندگی نزیسته
عشق‌های عشق‌نورزیده
کودکانی که هرگز به دنیا نیامده‌اند
دلتنگی نامنتظر، آن‌گاه که ماه زیبا

حالا او مرده.
چطور بايد بازوهای عشق حقيقی‌ام را از باد و برف بازشناسم؟

با هيچ مردی روبرو نمی‌شوم،
در ميدان يا خانه
حتی در خيابانی که ‌صدها تن می‌گذرند.

گرد و خاک عجول هرگز چهره‌ای ندارد.
ديگر،  نه حتی انسان هم
در مرد يا در زن...

حالا او رفته‌است
چرا بايد عزا بگيرم برای عشق حقيقی‌ام
بيشتر از گل و لای، بيشتر از گل يا  سنگ؟

چهره‌ای که زمين‌اش به من بدل می‌کند از آن توست.
پيوسته فراسوی خصال انسانی‌اش
اشکال کوه  روبروی آسمان می‌آرامند.
بازتاب رنگين کمان، نور خورشيد
با چشم‌هايت نگاهم می‌کنند:
جنگل و گل، پرنده و حيوان می‌دانند و
برای ابد مرا در انديشه‌ی جهان نگاه می‌دارند.
ژرفای آفرينش  گذشته را بی‌دلواپسی مرور می‌کند.

هر آن‌چه از دورها می‌آيد
با مخاطرات می‌درخشد.
هر آن‌چه دوباره بر می‌گردد
لبريز تقدير است.
و تو درمی‌يابی که او
مهر را بر پيشانی‌اش می‌برد
و از شمشيرها سواری می‌گيرد.

هم از اين‌روست که دوستش می‌داری
که خود را تحقير می‌کنی  با شب
وقتی او می‌آيد
زرد و وحشی بر درگاهت
آويزان می‌شوی از موهايش ،  ملتمسانه
که تو را ببرد
که تورا منهدم کند در آن پرتو.

بکوش با جزئيات بيشتری به ياد آوری لباس پوشيدن آن‌که دوستش می‌داشتی را به ياد آر چنان‌که در روز خسران بتوانی بگويی: آخرين‌ تماشا چنين و چنان می‌پوشيد، پالتوی قهوه‌ای، کلاه سفيد. بکوش با جزييات بيشتری به ياد آوری. چراکه آن‌ها چهره‌ای ندارند و روحشان پنهان است و گريه کردنشان مثل خنديدنشان است. و سکوت و فريادشان هم‌نواست و حرارت تن‌شان بين ۹۸ و ۱۰۴ درجه‌ی فارانهايت است و هيچ حياتی بيرون اين فضای تنگ ندارند بی‌تصوير گوری، بی هيچ‌گونه شباهتی، بدون خاطره‌ای در روز خوشی جام کاغذی به دست دارند جام‌های کاغذين يک‌بار مصرف. بکوش با جزئيات بيشتری به خاطر آوری. چرا که جهان پر است از آدم‌هايی‌است که در خواب از هم دريده شدند بی‌آن‌که کسی به هم ببنددشان. نه حتی مثال حيوانات وحشی که هريک در مخفي‌گاه خويش می‌زيد آن‌ها با هم در ميدان‌های جنگ می‌ميرند يا در بيمارستان‌ها. و زمين همه‌ی آن‌ها را خواهد بلعيد بد و خوب را با هم، چونان پيروان قارون، همه در طغيان خويش برابر مرگ با دهانی گشوده تا دم واپسين، دعا و نفرين می‌کنند در نعره‌ای واحد. بکوش، بکوش با جزئيات بيشتری به ياد آوری.

آدمیزاد در زندگی‌اش آن‌قدرفرصت ندارد
که به همه‌کاری برسد.
فصل‌های کافی در اختیار ندارد
تا فقط یک فصل برای همه‌ی هدف‌هایش داشته باشد.
اقلیدس، اشتباه می‌کرد.

آدمی نیاز دارد تا در یک آن هم دوست بدارد و هم نفرت بورزد
با همان چشم‌ها بخندد و بگرید
با همان دست‌ها سنگ بیاندازد و گرد بیاورد
تا در جنگ، عشق بورزد و درعشق بجنگد
تا نظم و نسق ببخشد و آشفته کند.
بخورد و هضم کند
آن‌چه سال‌ها و سال‌ها به طول می‌انجامد
تا تاریخ انجام دهد.

مردی را می‌شناسم
که ازچشم‌اندازی عکس گرفت
چشم‌انداز پنجره‌ی اتاقی
که در آن عشق‌بازی می‌کرد
و نه از چهره‌ی زنی
که با او عشق‌‌‌بازی می‌کرد.