خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

زير چارچوب در ايستاديم
تو در يک سو ، من در سوی ديگر
به مرزها عادت داشتيم
پاريس بود ساعت هفت
کافه دس استات اونيس
شب را زير پيراهنم حس کردم
و منتظر ماندم تا به من خوش‌آمد بگويی
نقشه‌ام دور گردنم
از من پرسيدی آيا ما از يک‌جا آمده‌ايم
جاييکه انجيرها روی تابوت کودکان است
مکان گم‌شده‌ی در گذشته.
به من گيلاسی از شراب سرخ دادی
و پرسيدی چه کسی پدرم را کشت
به من بگو چرا شب‌ها
هر شب اينجا آغاز می‌شوند
و مرا به پرسه می‌کشانند.
در کوچه‌ها قدم می‌زنيم
ناشناس در حکاياتمان
به مترو می‌رسيم
به سوی هم بر می‌گرديم
می‌خواهيم برگرديم
برگرديم به خاليا
بطری شراب و کافه‌ای
که نزديک تعطيل شدن است.

ما از عروسيها سخن می‌گويیم
شما از تدفين‌ها.
ما همديگر را می‌فهميم.

آن‌که نجات يافته‌است
پاسخ نمی‌دهد.

ما به هم می‌گويیم
به عقب تکيه نکن.
به جلو خم نشو.

پيشکش خواهم کرد، چشمانم را
به رهگذران کابوس شبانه
پيشکش خواهم کرد، هيجانم را
کمان نيمه شبان را
چرا که تو در اعماقی
چرا که اين تصوير توست
که پشت کلاه‌خود پنهان شده‌است

رقصی فانی
بر طبله‌ی سفيد صداهايي که به هم می‌رسند.

فرشتگانی هستيم
که ريشه می‌دوانيم آنجا که کسی خوابش را هم نمی‌بيند

خانه خالی است
و گوش هم
می‌توانی چهارنعل درآيی
به قلمرو تمپوها و فلوتها

می‌توانی بميری
آن‌گاه موسيقی
به اوج گرفتن ادامه می‌دهد.

ريزش برگی را از تقويم شنيدم
برگی از ماه مارس بود
تقويم مال دختری‌است که می‌شناسم.

او هر روز را به وارسی تقويم و
تماشای بر‌آمدن شکم‌اش می‌گذراند.
خواه آن‌چه در شکم دارد را
سربازان مست اردوگاهی فرو کرده‌باشند.
آن‌جا چيزی‌است که
از تصاوير موحش و سکوت‌های موحش می‌چرد

تصاوير را چه می‌انبارد؟
لباس خون‌آلودش شايد!
در اهتزاز از ديرکی پرچم‌وار!

سکوت‌ها را چه می‌شکند؟
ريزش ماه مارس؟
گام‌های شکنجه‌گر؟ چهره‌اش؟
چهره‌ی کودک، هر ماه، هر سال،
برای باقی عمرش؟
 
نمی‌دانم، نمی‌دانم،
همه‌ی آن‌چه من شنيده‌بودم ريزش برگی بود از يک تقويم.

در کار خدايی‌ام بودم من، بالای سنگ
سرشار از غرور.
از دوردست، بامدادان، چند گلبرگ روشن به من رسيدند
چند بوسه در شب.
بالای سنگ،
چنان ديوانه زنی سرسخت،  به کارم چسبيده بودم.

آن‌گاه صدایت،
زنگی مقدس يا نتی آسمانی با لرزه‌های انسانی
کمند طلايی‌اش را انداخت از کناره‌های دهانت
-آشيانه‌ی شگفت سرگيجه
دو گلبرگ سرخ بسته به مغاک-

کار،  رنج شکوه،‌ دردناک و ابلهانه
-کالبدی که روح من خود را در آن می‌بافت-
و تو به سر گستاخ سنگ رسيدی

بيرون آه می‌کشد شب، لباس تراژدی پوشيده بر تن.
انگار بيوه‌ای چسبيده به شيشه‌‌ی پنجره‌ام.

اتاقم
با اعجاز شگفت نور و آتش
اتاقم
غاری از طلا و سنگ‌های قيمتی‌:
با خزه‌‌ای چنان نرم،  کرک‌هايی چنان بلند
روشن  و داغ، و چنان شيرين که باورم می‌شود
درون دلی ايستاده‌ام.

هوا لبريز خداحافظی‌است
درياچه‌ی نقره‌ايش ترک گفته، دنيای وحشی، 
                                            باژگون می‌افتد.
شهرها برمی‌خيزند آن‌جا که کوه‌ها می‌افتند
و کوره آن‌جا که عنقا آتش‌ می‌گيرد.

آی ناگفته!
تمام زندگی‌ام
نبوده‌ام يا ندانسته‌ام
جريان پرشکوه جاودانی را
که مرا آورده چنين دور-
دور از کدامين ستاره‌ی درخشان
از  فاصله‌ای که آمده‌ام يا رفته‌ام،
خاموش‌‌فاصله‌ای برای سفر، از آن‌جا که هستيم:
دور  از  دسترس ما و
هستی ما.