خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

شب عشق
بديع چون کنسرتی از ونيز کهن
در نواختن سازهای شگفت،
سالم
چون کفل فرشته‌‌ی کوچکی،
فرزانه
چون تپه‌ی مورچگان.
شعله‌ور
چون هوايی که در ترومپت می‌وزد.
معمولی چون سلطنت زوج زنگی شاهواری
نشسته در دو اورنگ زراندود

شب عاشقانه‌ای با تو
نبردی باروک
و دو فاتح.

نامادری بدی بود.
حالا در پيری چه جان‌کاه می‌ميرد
در کلبه‌‌ای خالی.

می‌لرزد
مثل دسته‌ی کاغذهای سوخته.
هیچ به‌خاطرنمی‌آورد که بد بود.
ولی می‌داند
که سردش است.

حلقه‌زده‌ام، در يک توپ
چون سگی
که سردش است.

که به من خواهد گفت
که چرا زاده‌شدم؟
جرا اين هيولا
زندگی خوانده می‌شود؟
تلفن زنگ می‌زند. بايد
برای شعر‌خوانی آماده شوم.

وارد می‌شوم
هزار نفر، هزار جفت چشم.
نگاه می‌کنند، منتظر می‌شوند
می‌دانم چرا.

درنظر داشتم که به آن‌ها بگويم
چرا زاده‌شدند.
چرا اين هيولا
نامش زندگی است.

يک اندازه شادم می‌کنند:
اينکه تو می‌آيی يا می‌روی
يعنی تو به من
دو جور شادی می‌دهی.

ولی، همين امروز نيا
چندتا مهمان دارم. اسم‌شان
خسته از تشريفات رمانتيک،  تمسخر ابديت و نفرت  است.

آن‌ها خارجی‌اند. زبانشان را نمی دانی
همان بهتر که بروی سينما.

در جعبه‌ی جادویی‌ام
احساس باران را جا می‌دهم
وقتی باران روی طبل پشت‌بام ساز می‌زند.
نگاه باشکوه ماهی رنگین‌کمان را
و مزه‌ی شیرین‌ترین شکلات را که در دهانم آب می‌شود.

در جعبه‌ی جادویی‌ام
آخرین نگاه خورشید را، قبل از کسوف بزرگ  جا می‌دهم
یاقوت سرخی را که در آفتاب می درخشد
و دسته‌ای از حیوانات را
که با هم در آرامش زندگی می‌کنند.

در جعبه‌ی جادویی‌ام
نگاه یک ماهی طلایی را جا می‌دهم
که از وسط صحرا نگاه می‌کند
شهر گمشده‌ی آتلانتیس را خیلی دورتر از دریا

اولین دوست خوب من، «آن»ِ ترسناکه
که مشت کوبید تو چش‌ام.
دومین دوست خوبم، «سام»ِ آب‌زیرکاهه
که می‌خواست کلوچه‌مو کف بره.
سومی «مکس»-موشه‌ ست
پنجه‌مو خورد و خمیر کرد.
پنجمین رفیقم «نل»-لجنه
چیزی نمونده بود دماغمو بشکنه.

ديوار به ديوار
هزار مايل
دوهزار سيگار
يك ابديت و نيمي از شب‌زنده‌داري‌ها
سفيدتر از برف

چند تُن كلمه
باستاني مثل شكاف‌هاي پلايتيپوس در سنگ

هزار كتاب كه نخوانديم
هزار اهرام كه نساختيم

جارو كردن گرد و غبار

تلخ
هم‌چون آغاز جهان

باورم كن وقتي مي‌گويم:
زيبا بود.

اون واسه خودش يه خونه ساخت
پی‌شو کند
سنگشو چيد
ديوارشو ساخت
يه سقف بالا سرش کشيد
شومينه و دودشو جور کرد
و منظره‌ی پنجره‌شو تهيه ديد

اون واسه خودش يه باغ ساخت
با پرچين خودش
آويشن خودش
کرم خاکی و شبنم صبحگاهيش

يه تيکه از آسمون بالاسرشو بريد
باغو تو آسمون بست
خونه رو تو باغ
و همه‌شونو تو يه دستمال جيبی بسته‌بندی کرد

و بيرون رفت
تک و تنها مثه يه روباه قطبی
از وسط سرما،
و يه باران ناتمام
تو همه‌ی جهان.