خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

۱

زن زیبا! تاج می‌نهی بر سر ساعات
و ما معجزه می‌شویم، راز می‌شویم
در غرور زندگی‌مان.
چه آسان چراغ‌های شب گرممان می‌کنند.
بر لبه‌ بسترمان
ماهی‌ها در جهت معکوس شنا می‌کنند
اقیانوس‌ها در دهانشان.
صبح هرگز نمی‌رسد
تا این تب را فرونشاند
که دیوانه شوید
در گرمای پوست سفید یکدیگر.
پایین می‌رویم مثل بچه‌ها
به ناله‌ای طولانی فرو می‌شویم
با سکوتی فراموش و شناور در سقف
مثل بالون‌ها.
نگاهم کن، نگاه کن که می‌رقصم
تا موسیقی موحش تو، ای زن.
اتاق پر از شمع است،
خورشید وجب به وجب کنار می‌رود:
عطر موهای تو را دارد 
به خود می‌پیچید و در کف دستانت آرام می‌گیرد.
دوباره به خورشید نگاه کن
و بستر خیس می‌شود در بارانی داغ.
موجی از پس موج می‌آید،
موجی از پس موج،
سنگ‌ها در لمس‌ ما می‌شکافند
استخوان‌های کوچک می‌شکنند
و از تو در من گرد می‌آیند.
پوست، آب  و نمک می‌شود
و می‌لرزاند انگشتان گذشته را-پرخون و حیوانی-
تا مرکز زمینی بنفش و سفت
که خورشید حفره‌ای را در آسمانش می‌سوزاند.

۲
حتی هنوز از این بستر
هر روز خشم زبانه می‌کشد
و خندق حفر می‌کند
تا بذرهایش را محافظت کند.
پس ما، قسم می‌خوریم، تهمت می‌زنیم
مشت می‌کوبیم بر پوست سفت و سخت.
می‌گویی چرا انتظار بکشی و غروب‌ها کار کنی
با بشقاب‌ها و کف اتاق‌.
می‌گویی دوستان من که متکبرانه راه می‌روند
تو را نمی‌بینند یا فقط زنانگی‌ات برایشان مهم است.
چقدر از آن‌ها نفرت داری!
نگاه کن، اشک‌هایت بر آن‌ها می‌ریزد
مثل مته‌های الماس.
نگاه‌ کن، مرا کتک می‌زنی.
بگذار آن صدا بسترمان را محاصره کند.
بگذار اتاق را تا ارتفاع پنجره‌ها پر کند.
گرسنه‌ترین گربه‌هایت را در پوست من رها کن
تا دنبال شکار بگردد.
بگذار هیچ چیز جان سالم به در نبرد:
دهان کش می‌آید و سخت می‌شود
تا بهترین لبخندم را شکل دهد.
( می‌دانی هیچ شباهتی به فیلمها ندارد،
‌می‌دانی در رویای ما نیست،
اما هنوز ادامه دارد.)
همه جا ماهیچه‌ها می‌میرند.
بیرون حنجره‌ام مرا می‌بینی
که فحش می‌دهم
که می‌غرم.
وقتی نوبت من می‌رسد، هیچ چیز عوض نمی‌شود.
آینه می‌افتد، تاریخ بر نام تو قی می‌کند.

۳

صبح است و آسمان زرد
از میان پنجره مثل سنگی سقوط می‌کند.
در آشپزخانه بشقاب‌ها منتظرند
و تکه‌های گوشت به کناره‌های چاقوها چسبیده‌اند.
در حوالی ما، تن شکسته درد می‌کند.
امشب دوباره به تن قدرتمندمان برخواهیم گشت،
یا هیچ کاری نمی‌کنیم و فقط می‌گذرانیم.
ای زن، بیدار شو و در آغوشم بگیر،
جای دیگری ندارم تا خشم‌ام را ببرم.
بیدار شو و بگذار دست‌هایت
مثل گرما از پشت دور من حلقه شوند.
حالا که پوست مرده‌است.
حالا که موسیقی و کبودی هردو محو شده‌اند.
و هرچه مانده، دوباره آغاز نمی‌شود
مگر آن‌که فرو افتد
که در نوری گرفتار آمده‌است
که پخش می‌شود بر کف اتاق
و تخت را لک می‌کند
مثل شراب.

آخرش رهگذر، دختره رو با خودش برد تو تخت.
درو از پشت قفل کرد
با یکی از اون بغلای شهوتی
دست راسش خواب رفت
یهو یکی رو پشتش ضرب گرفت:
«می‌بخشید»
غرغر یه صدای کلفت آلمانی
رهگذر و دختره هاج و واج نشستن
انگار یه جنتلمن با لباس خز و با پوتین و فراک
از مخفیگاه در اومد.

«اسم من دکتر مارکسه». سرخر خودشو معرفی می‌کرد
با گردنش که راحت می‌ذاشتش رو بالش
«من اینجام تا به نرخ یه بوسه رسیدگی کنم»
یه دفتر یاددشت در میاره، «خوب، حالا بزار ببینیم
قیمت همه چیو داریم، این اتاق باس اجاره‌ای باشه
زمان فراغت، خواربار دو نفر
هزینه‌ی دوا و درمون در صورت تصادف...»

«ببین آقا» رهگذر می‌گه
«نمی‌تونیم این‌کارا رو بعدن بکنیم؟»
فیلسوف آه می‌کشه و ادامه می‌ده:
«شما هم تحت تاثیر واقع شدین خانم
اگه کار نکنین،
از همین وضعیت مستقلتون منزجر می‌شین
بهتون اطمینان می‌دم، تو خصوصی ترین لحظه‌هاتون»

«دکتر، خواهش می‌کنم» رهگذر میگه
«همه‌ی اون‌چیزی که ما می‌خوایم
اینه که ما رو به حال خودمون ول کنی»
ولی یه ریش دیگه، شیک و پیک‌تر
میاد رو تخت.
یه‌کم جابجا شدن و بالا پایین رفتن
انگار هرکی تو اتاق واسه خودش وول می‌خوره
«شما رو به یه دوست وینی‌م معرفی می‌کنم»
مارکس می‌گوید:«دکتر فروید»

تازه‌وارد عینکشو مرتب می‌کنه
با دقت به رهگذر و دختره نگاه می‌کنه
«می‌تونم ببینم»
و عرایضشو شروع می‌کنه
«شما دوتا مشکل دارین...»

۱

درم تو را صدا کرد، پنجره را بستم
قاب شکسته‌ی شیشه‌ای را پوشاندم.
ابر، بامی زیر نسیم‌های فرونشسته
گل سرخ، گل‌های خطمی شکفتند
از میان پوشال نور را برداشتم
از باران نور را
از رود پرطنین
چرا که تاریکی را در خانه سوزاندم.

زیر در
لب از دهان سوال می‌پرسد، شانه به ران پاسخ می‌دهد:
آن‌وقت تو رها کردی،
پاییز، هنوز مرئی بود.
زمستان با نورها جابجا می‌شد،
آتش‌های سرخ
در غریبگی زندگی کردی.
سبز، شکافی در یخ پیدا می‌شود.
ناله‌ای بر رودخانه بود.
سفیدی بر برف.

۲

آن مرد که به سویت آمد، من،
نمی‌گویم: مرا ببین که می‌آیم.

سفید بر جاده،
راه می‌روی
صداهای سفید ده پرواز می‌کنند
صدای سبز ساحل
بوته‌های تمشک
از میان دست‌هامان می‌رویند. سفید و سبز.

آن‌که می‌ایستد آن‌گاه، پشت درها،
گوش می‌کند:
چک‌چکی زیر بام؟

مردی که می‌ایستد
پشت دروازه، ‌
مرد زنده‌ای  که آن‌جا حرف خواهد زد،
خواهد گفت:

بر این جاده، هرکه هستی،
وارد شو!

تکه سنگی برمی‌داری
به خون تراش‌اش می‌دهی
با چشم‌های هومر صیقل‌اش می‌دهی
و با نور جلایش
تا مکعبی کامل از کار درآید
آن‌گاه مدام می‌بوسی‌اش
با دهان‌ خود، با دهان دیگران
حتی با دهان دختر شاه پریان
بعد چکشی برمی‌داری
و ناگهان گوشه‌ای از آن را می‌شکنی
همه، آری، بی‌تردید همگان خواهند گفت
چه مکعب کاملی می‌بود این جهان
تنها اگر آن گوشه‌ی شکسته در کار نبود.

وقتی اتاق‌ها خالی‌اند
اتاق‌هایی که همه‌ی جواب‌ها در آن‌ها پیشاپیش مقدر شده‌است
وقتی دیوارها و گذرهای تنگ فرو می‌افتند
و سایه‌ها از درختان بالا می‌روند
وقتی علف زیر پا رها می‌شود
کف پاهای سفید، باد را لگد می‌کند

بوته‌ی شعله‌های خاردار،
صدایش را می‌شنوم،
جایی که پرسشی درکار نبود
رودخانه جاری است
اما من تشنه نیستم.

این‌ها مردم من‌اند.
که در میان مردمان دیگر پراکنده‌اند
و بر دروازه می‌نشینند.

از آن‌ها کسی که خشن‌ترین چهره را دارد
راست می‌ایستد بر سنگ‌ها
طلا با شعله‌ها، بالای سرش
مرا می‌شنود:

اگر نابود شوم
می‌میرم چراکه ترسیدم،
شکوهت می‌دود
با رعد و برق در آسمان
ضربان خون شیپورها
خانه‌ام را می‌سازد.