خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

به تموم بازمونده‌های من بگین تو عزام قرمز تن‌شون کنن، چون هیچ معنایی وجود نداره تو قضیه‌ی مردن من.

در نعره‌خیز توفان عالم کر از هیاهو، دردی غریب با زن می‌گفت: ــ زیر باران بی‌سرپناه خوش‌تر! در نیزه‌بار خورشید تفسیده آتش از آب، رنجش به طعنه می‌گفت: ــ گرمای سخت ِ سوزان از سایه‌گاه خوش‌تر! در چارچار سرما که لانه گرم بهتر، در می‌گشاد و روزن می‌گفت: ــ لخت و لرزان در جایگاه خوش‌تر!

اگه دلی از طلا می‌داشتم مث بعضیا که میشناسم آبش می‌کردم و با پولش راهی ِ شمال می‌شدم. اما طلا که شوخیه، سُربی‌ام نیس دل من. از خاک رُس کهنه و خُلَص جئورجیاس و واسه همینم قرمز ِ خونیس دل من. نمدونم چرا جئورجیا آسمونش این جور آبیه خاک رُسش این جور عنابیه. نمدونم چرا به من میگه حیوون به شما میگه بله قربون. نمیدونم آسمون چرا این جور آبیه خاک رُس چرا از سرخی عنابیه چرا روزگار تو جونوب چیزی جز پستی تو ذاتش نیس چرا یه جو معرفت تو ملاتش نیس.

بابای پیرم یه سفید پوس بود ننه‌ی پیرم یه سیا. اگه روزی روزگاری نفرینش کرده‌م نفرینمو پس می‌گیرم حالا. اگه روزی روزگاری ننه پیره‌ی سیامو نفرین کرده‌م و آرزو کردم بره به جهنم ِ سیا، دل‌شیکسّه‌ی اون آرزوی زشتم و براش آرزوی خیر می‌کنم حالا. بابا پیره‌م تو یه خونه‌ی درَندشت از دنیا رفت ننه پیره‌م کنج ِ آلونک ِ بینوایی. نمدونم خودم که نه سفیدم نه سیا کُلنگم زمین می‌خوره تو چه جور جایی.

اون دور دورای جونوب، تو دیکسی (دل پاره پاره‌ی من) به درخت ِ سر ِ یه چارراه خاطر خوای سیاه ِ جوونَمو دار می‌زنن. اون دور دورای جونوب، تو دیکسی (تو هوا، یه تن ِ کوفته‌ی کبود) از عیسا ــ خدای سفید ــ پرسیدم دعا کردَنا فایده‌شون چی بود. اون دور دورای جونوب، تو دیکسی (دل پاره پاره‌ی غرق ِ خون) عشق، یه سایه‌ی لُخته به یه درخت ِ لُخت ِ پُر گره آویزون.

آه، جریان ستاره‌گان بر فراز خیابان‌های هارلم، آه، شب، که نفس کوچک نسیان است. شهری بنا می‌شود با آواز مادری. شهری خواب می‌بیند با لالایش. دست برآر و ستاره‌یی بردار، پسر ِ تاریک. بیرون از نفس کوچک نسیان که شب است تو فقط ستاره‌یی بردار.

فقط یه خیل ِ سیا رُ می‌رونن تو مزرعه که سینه‌ی خاکو بشکافن، بکّارن و بیل بزنن تا پَمبه محصول بده. پَمبه رُ که ویجین کردیم و کار که تموم شد، اربابه پولارُ بالا می‌کشه و نم پس نمیده. گدا و گشنه وِل‌مون می‌کنه مث ِ پیش. سال پشت سال میگذره که یه پاپاسی هم دَس‌مونو نمی‌گیره. فقط یه گَلّه سیا رُ می‌رونن تو مزرعه که زنده‌گی رُ با شیکافتن ِ سینه‌ی خاک بگذرونن تا پمبه محصول بده.

چون نیشم به خنده وازه چون گلوم پُر ِ آوازه، فکرشم نمی‌کنی چه رنجی می‌برم بعد ِ این همه سال که دَردَمو پنهون کرده‌م. چون نیشم به خنده وازه زاری ِ جونمو نمیشنوی. چون پاهام تو رقص چالاکه نمی‌دونی که حسابم با زنده‌گی پاکه.