خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

سر یه رویای جور دیگه چی میاد؟ مث ِ کیشمیش زیر آفتاب می‌خشکه؟ یا مث ِ یه زخم سیم می‌کشه و چرکابه‌ش راه می‌افته؟ یا مث ِ گوشتی که بگنده تعفنش عالمو ورمی‌داره؟ یا مث ِ مربا روش شیکَرَک می‌بنده؟ شاید مث ِ یه بار سنگین شونه رُ خم کنه. یا شایدم ــ بوم‌م! ــ منفجر شه.

رهروان ِ سپیده‌دمان و بامدادانیم رهروان ِ خورشیدها و سحرگاهانیم. نه از شب‌مان پروایی‌ست نه از روزگاران غمزده و نه از ظلمات ما را که رهروان خورشیدها و سحرگاهانیم.

نه ساعتی بر دیوار است و نه زمانی. سایه‌یی نمی‌جنبد از سپیده‌دمان تا شامگاه بر کف سلول. نه نوری هست نه حتا ظلماتی.ــ بیرون ِ در دیگر دری نیست.

سیاهان دلپذیر و رامند بردبار و فروتن و مهربانند، الحذر از روزی که شیوه دگر کنند! نسیم بر گستره‌ی پنبه‌زاران هموار می‌وزد، الحذر از روزی که درخت از ریشه برکنند!

یه‌هو از هم واکنم بازوهامو یه جا تو آفتاب، واسه چرخیدن و رقصیدن تا تموم شدن روز سفید. اون وخ تو غروب ِ خُنک بِلمم زیر یه درخت بلند تا شب به ناز از راه بیاد تاریک مث خودم ــ اینه رویام. بازوهامو یه‌هو از هم وا می‌کنم صاف تو صورت آفتاب. می‌رقصم می‌چرخم و می‌چرخم تا روز کوتاه تموم شه. تو غروب کم‌رنگ می‌لمم زیر یه درخت باریک بلند تا شب بیاد پاورچین سیاه مث خودم.

آزادی به شیکَرَکی می‌مونه رو شیرینی ِ بی‌دَنگ و فَنگی که مال ِ یه بابای دیگه‌س. تا وختی ندونی شیرنی رُ چه جور باس پخت همیشه همین بساطه که هس.

به بچه‌م گفتم: ــ سخت نگیر بچه! گُف: ــ نمی‌تونم نمی‌تونم حتماً باس برم. سفرهای خاصّی هس تو رویاهایی از یه قماش دیگه. لولو به لئونارد گف: ــ یه انگشتر الماس میخام. لئونارد به لولو گف: ــ کوفت هم گیرت نمیاد! از هیچّی، مقدار خاصّی وجود داره تو رویایی از یه قماش دیگه. سه نفر افتادن رو خط تلفن من. سِوُمیه گف: ــ خدا مال من نیست. اختلال مُحتَمله تو رویایی از یه قماش دیگه. از یه رودخونه به یه رودخونه‌ی دیگه بالای شهر و پایین شهر وقتی رویا از این ور و اون ور تیپّا بخوره، خُب احتمال ِ اختلال زیاده دیگه.

ــ در بُن و برمینگهایم کیپ‌تان و آتلانتا ژوهانسبورگ و واتز گرد بر گرد زمین به مبارزه برخاستن و جنگیدن و بر خاک افتادن... چرا؟ ــ برای فراچنگ آوردن دنیا. ــ جُستن و امید بستن و به انتظار نشستن... برای چه؟ ــ برای فراچنگ آوردن دنیا. ــ رویاها تکه‌تکه می‌شود چرا سر تسلیم پیش نیاوریم؟ ــ دنیا را فراچنگ باید آورد. ــ اما چنین انگارید که من آن را نمی‌خواهم، چرا به دستش آرم؟ ــ تا دیگر بارش بسازی!