خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

سرود زمین است این که می‌سرایم و
دیری چشم انتظار سرود زمین بوده‌ام من.
سرود بهار است این که می‌سرایم و
دیری چشم انتظار سرود بهار بوده‌ام من
بنیرو، همچون جوانه‌های گیاهی تازه
بنیرو، همچون شکفتن شکوفه‌های درختی.
بنیرو، همچون نخستین زایمان ِ زنی.
سرود زمین است این که می‌سرایم
سرود تن
سرود بهار
از دیرگاهان چشم‌انتظار ِ این سرود بهاران بوده‌ام.

روزگار خوش گذشته‌م گذشته. این جور به نظر میاد. هیچی تو این دنیا واسه‌ی همیشه نمی‌پاد. زمونی بازی می‌کردم تا جایی که پاک از پا درآم حالا پیری و درمونده‌گی ورق سیاه کشیده برام چش میندازم به جاده و اون ته چشام یه درخت کوچولو می‌بینن. از ته جاده، چشای آلبالو گیلاسیم یه تیکه زمین و یه درخت کوچولو می‌چینن. منتظرن پناهم بدن برگای خنک درخت کوچولو. درخت سبز کوچولو! آی درخت سبز کوچولو!

جونوب تمبل خندون با اون پک و پوز ِ غرق ِ خون، جونوب با اون صورت آفتابسوخته و دهن ِ گاله با زور ِ گاب و مُخ ِ گوساله. جونوب سبکسر که خاکستر ِ آتیش خاموشو چنگ می‌زنه پی استخون سوخته‌ی کاکاسیا. پَمبه و ماه گرما و زمین و گرما آسمون و آفتاب و ستاره‌ها. جونوب با بوی مگنولیا. تو دل برو، عین یه زن، از راه درکن، عین یه تیکه‌ی چش سیا، بد قلق و آزارکی چرب زبون و آتیشکی.ــ یه همچین لعبتیه جونوب. اُ من که سیام خاطرشو میخام اما او تف میندازه تو روم. اُ من که سیام جور به جور تحفه‌جات می‌برم براش اما اون پشت شو به من می‌کنه. حالا که این جوریه منم میرم پی ِ شمال،

آی غول ِ چُرتالو! یه مدت لمیده بودی. حالا دارم صاعقه رُ می‌بینم و تندرو تو لبخندت. حالا من ابرای توفانی رُ می‌بینم و آسمون غرمبه و معجزه و شگفتی ِ تازه رُ تو اون چشای بیدارت. هر قَدَمت جهش تازه‌یی رُ نشون میده تو رونات.

بارش باران نقره‌وار
حیاتی تازه پدید آرد دگربار.
سبزه سرسبز سربر زند و
گل‌ها سر بردارند.
بر سرتاسر صحرا
شگفتی دامن گسترد،
شگفتی ِ حیات
شگفتی ِ حیات
شگفتی ِ حیات.
با بارش باران نقره‌وار
پروانه‌ها برمی‌افرازند
بال‌های ابریشمین را
به فراچنگ آوردن هیابانگ رنگین کمان،
و درختان بازمی‌زایند
برگچه‌هایی تازه
به سر دادن نغمه‌یی شادمانه
زیر گنبد آسمان،
هم بدان سان که در گذر
نغمه سر می‌دهند
پسران و دختران نیز درگذار
با بارش باران نقره‌وار
به هنگامی که تازه است
حیات و
بهار.

تنها مث باد رو علفای صحرا. تنها مث بطری مشروب واسه خودش تک و تنها وسط میز. ویرونه هر کسی بهتر از هیچ کسه. تو این گرگ و میش بی‌حاصل حتا مار که وحشتو رو زمین می‌پیچونه و می‌غلتونه به ز هیچکیه تو این سرزمین غمزده.

چهره‌ی خنک و خاموش رود از من بوسه‌یی خواست.

معنی ِ خاک چون معنی ِ آسمان سرانجامی گرفت.ــ برخاستیم به رودخانه رفتیم آب سیمگون را لمس کردیم خندیدیم و در آفتاب تن شستیم. □ روز برای ما به هیاءت توپ درخشنده‌یی درآمد از نور تا با آن بازی کنیم، غروب توری زرد و شب پرده‌یی مخملی. ماه چون مادربزرگی سالخورده ما را با بوسه‌یی برکت بخشید و خواب ما را خندان در خود فرو برد.