خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

این است رود حقیقی، ای عشقِ ناب. تو در هیچ‌ای و من در حیات. تنها زمان است که می‌دود در میانمان. آن دو ساحل، یکی هستند. یکی‌شان اما، خود را فقط در دیگری می‌بیند، حالا که رود بس عریض است. اما تنگ‌تر می‌کند خود را، رود. …

دوست دارم به تو بی نام و بی شهرت اندیشه کنم. تنها یک زن،‌ مثل ابر که ابر است. دوان دوان در هوای آبی، با اسب طلایی‌ات، مواج بر گوشت سفید و بنفش‌ات، چسبیده به آب، پایین پرندگان سبز. تنها یک زن، بی هیچ نشانی از …

مرد، حضور زن را احساس کرد زن نیز چیزی را انکار نکرد با مرد کتابی خواند، با انگشتِ به‌یادآوری زنگ در را فشرد و شادمان بود وقتی کودکی در را گشود. درست از جای لب‌های مرد می‌نوشید کنارش می‌لرزید، وقتی چشم‌هایش را با شمع‌های بیداری و …

یک نور، یک چراغ. دوریِ شب. دوریِ دوری از من زاده می‌شود، زاده می‌شود با موسیقی. رها زیستن. در آن حدود آن تابوت‌ها آن تنهایی آن سکون مقدس آلت تناسلی. آزادیِ خاکستر بودن فقط. می‌میرم در موسیقی آلات تناسلی.

روزی عقابی شاید بر مزرع بزرگ سرخ و صور جنگِ باد حالا بی جگن بی صدا بی ماسه بی‌چهره هنوز چشم فروبسته چون توله سگی نه زرد نفرت نه ارغوانی شکوه نه سبز امید لاکی خالی از سرزمینی با درختان کوتاه کلمات کوتاه می‌خزد آن‌جا حلزونی …

خلاصه‌اش این می‌شود: کبوتر، گل، ماه بر مردمکان. لطیف‌ترش این می‌شود: بال با گل سرخ، چشمان ستارگان. نازک‌ترین و ساده‌ترین آن‌که نگاهش می‌کنی و می‌لرزد آنکه لمسش می‌کنی و نجات می‌یابد، همانطور که فرشتگان، همانطور که تابستان نجات می‌دهد جان‌های ناپاک را. آن‌چه به ما شادمانی …

طالعی در کار نیست،‌ تنها خاطره وجود دارد. آن‌چه فردا رخ می‌دهد هزار سال پیش اتفاق افتاده‌است همیشه همان، به همان پایان. حافظه‌‌ی باستانی‌ام آیا با من از حافظه‌ی مصنوعی‌ات سخن می‌گوید انگار از تاریخِ پرنده‌ای با دلی برآمده از پر که مبدل می‌‌شود به کلاغی …

کلمات آن‌جایند بقایایشان را جمع کن کفش‌هایت را برق بیانداز مراسم آغاز می‌شود.