خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

اونور ستاره‌های قشنگ… چی؟ ها… گفتم ازم نخواه هی تو چشات نگا کنم. چی؟ ولش کن، حوصله‌ی توضیح دادن ندارم. چی؟ حوصله‌ی توضیح دادن ندارم. چی؟ حوصله‌ی تو رو ندارم….

بی‌گناهان اغوا می‌شوند در طارمی‌ها و زنان همسایه از رستخیز تن سخن می‌گویند. دخترانم می‌گریند در دست‌هاشان و سبز است زاری‌شان. چه روزی‌است امروز که به آخر نمی‌رسد؟

خیال می‌کردم: هرگز عوض نمی‌شود در پیراهن سفید همیشه منتظر خواهد ایستاد با چشم‌های آبی‌اش در آستانه‌ی هر در همیشه لبخند می‌زند وقتی گردنبندش را می‌پوشد تا آن‌که ناگهان آن رشته پاره شد و حالا زمستانِ مرواریدها در شکاف‌های کف خانه قهوه دوست دارد مادر سفالِ …

دستان من با موسیقی می‌روییدند پشتِ سرِ گل‌ها. اما حالا چرا به دنبال تو می‌گردم، شب چرا می‌خوابم با مردگانِ تو؟

شبِ کورِ من. رویای تنِ شفاف مثالِ درختی شیشه‌ای. هراسِ جستنِ چشم‌های تو در فضای آکنده از ناله‌های شعر.

چشم‌ها حرف می‌زنند یا همین‌که خود را می‌گشایند هرچه باقی مانده را بیرون می‌ریزند. چشم‌ها، نه کلمات چشم‌ها، نه پیمان‌ها. با چشمانم کار می‌کنم در ساختن در تعمیر در بازسازیِ چیزی شبیه آینه‌ای انسانی یک شعر انسان یک آواز بعید از جنگل.

جستجو یک فعل نیست که سرگیجه است. به عمل اشاره نمی‌کند. معنایش رفتن برای یافتنِ کسی نیست بلکه دروغ گفتن‌است چون کسی نمی‌آید.

ناگهان به دنیا نیامده‌ام نمرده‌ام مرکز سایه سایه‌ است در انتظارِ من.