خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

نه از سر عفو چراغی در دست قدم می‌نهد جوان به میان غار کلمات… دلیر، آن‌سان که تردید نمی‌برد در کجاییِ خویش. جوان، اگرچه رنجور نمی‌داند هنوز که رنج چیست. نابه‌ هنگام-مرشدی که خواهد گریخت بی آن‌که قدم از قدم بردارد و نابالغ-قرنی را ملامت خواهد …

در رویاهایت کسی می‌گوید: هزار سالِ پیش… نه بیش و نه کم: هزار سال پیش … وحشت‌زده بیدار می‌شوی و زمانِ حال است که هواپیماهای جت به سوی آینده‌اش می‌رانند آن‌جا که دوباره دلیریِ مگس‌های هومر خواهد بود بر فراز مردگان.

اخلاق در ما دائمی‌ست. لحظه‌ای نیست که خلاف این را ثابت کند این‌را که همیشه در معرض وسوسه نیستیم و این‌که همیشه به آن تسلیم می‌شویم. که حتی زیبایی بی‌معناست چرا که قرینِ سرور نیست. ما نابکاریم… چنین شرور می‌بودیم آیا شاهدی اگر در کار نبود؟

بر کوه‌های تهی هیچ انسانی در دیدرس نیست. تنها پژواک صداهای آدمیان. سایه‌ها باز می‌گردند به اعماق جنگل می‌روند. می‌درخشد خورشید دیگربار بر گلسنگ‌های سبز.

و زندگی همه حقیقت است و دروغ است و آینه است.

مرا مثل مادرم دوست بدار همان‌طور که بچه‌ها می‌خواهند – آن سرسختی و آن اراده- اما مادرم هم مرا در خواب تنها می‌گذاشت.

خورشید در زیبایی زنده غروب می‌کند. فرصتی نبود تا سوالی از او بپرسم. میهمانان عصر بر در می‌کوبند. می‌گویند : دیگر صبحی درکار نیست. می‌فهمم: چنین است خط تقدیر میان بودن و نبودن. نه حسرتی و نه هراسی. دیرگاهی عطرش در مشام‌ام بود، تا سرانجام‌ شناختم‌‌اش.

هفت اکتبر سال هزار و نهصد و پنجاه و یک شبی بود سرد، تاریک و متروک. سی نفر بودیم، یک چاقو هم نمی‌توانست لب‌هامان را از هم جدا کند. و آن‌گاه تو را دیدیم از واگن مست خرامان سیگارهامان را برداشتیم همه، روشن کردیم و آوازهای …