خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

برج‌های بلند. رودهای بلند. پری‌چهر، حلقه‌‌ی عروسی را بگیر پدربزرگ‌هایت برایت آورده‌اند. هزار دست به زیر خاک دلشان برایش تنگ می‌شود. من، می‌خواهم در دست‌هایم گل بی‌شمار انگشتان را لمس کنم و اشارات حلقه را. خودش را نمی‌خواهم. برج‌های بلند. رودهای بلند.

نه دریا پرتقال دارد نه سویل، عشق. دخترک سبزه، چه شعله‌ی آتشی! چترت را به من بده! رخساره‌ سبز خو‌اهم کرد، عصاره‌ی لیمو و لیموتُرُش. کلمات‌ات، ماهیان قنات به گرداگرد من شنا می‌کنند. دریا پرتقال ندارد آه عشق! سویل هم عشق ندارد.

همیشه آرام است شب. روز می‌آید و می‌رود. مرده و بلند شب. به تنها یک بال روز. بر فراز آینه‌ها شب، و در نشیب باد روز.

می‌خواهد نور باشد این ترانه. در تاریکی ‌رشته‌های فسفرین دارد، ماه دارد این ترانه. در حدود عین‌الشمس‌اش نمی‌داند چه می‌خواهد نور، خود را می‌یابد و باز می‌گردد.

خنجر می‌شکافد دل را چنان تیغه‌ی گاو آهن که شخم می‌زند بیابان را. نه، نه، زخم‌ام مزن. خنجر، چون پرتو خورشید می‌سوزاند مغاک‌های موحش را. نه، نه، زخم‌ام مزن.

کوردوبا دور و تنها. یابوی سیاه، ماه بزرگ، و زیتون‌ها در خورجین‌ام. راه را می‌دانم و هرگز به کوردوبا نخواهم رسید. از راه دشت، از معبر باد یابوی سیاه، ماه سرخ. از برج‌های کوردوبا مرگ نگاهم می‌کند. آه چه راه بلندی! آه یابوی دلیرم! آه که …

باغ تو چار درخت انار دارد. دل تازه‌ام را بردار! باغ تو چار درخت سرو خواهد داشت. دل کهنه‌ام را بردار. و آن‌گاه خورشید و ماه… نه دل و نه باغ!

بید پرشکوه به باران، افتاد. آه ماه بدر بر شاخه‌های سفید!