خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

در بامداد سبز می‌خواستم دل باشم، دل. در غایت عصر می‌خواستم بلبل باشم، بلبل. نارنجی بپوش ای دل. به رنگ عشق ای دل. در صبح زنده می‌خواستم خودم باشم، دل. و در عصر ساقط می‌خواستم صدایم باشم، بلبل. نارنجی بپوش ای دل. به رنگ عشق ای …

می‌خوام از نقره باشم، مادر! «سردت می‌شه خیلی پسرم.» می‌خوام از آب باشم، مادر! «سردت می‌شه خیلی پسرم.» منو رو بالشت قلاب‌دوزی کن، مادر! «این یکی می‌شه! همین الان!»

نور نوازشم می‌کند. زبانش را بر پوستم لمس می‌کنم. تقدیرش خموشی‌ست. چنین است خوی من: بودن برای نبودن. چنین است اطمینان نامطمئن: مویه‌ام زیر پلک‌های تو، ضربان قلبت زیر پوست من.

قطره‌ خونی بر برف همان تصويری‌است که بيش از همه دوست می‌دارم. در آن برهنه می‌کنم خود را ابداع می‌کنم خود را چشم پوشيده بر تعلیم نزاکت‌ و حیا و هرچه بيرون اين خشونت است. چنان لبخندی بی‌رحم و عبث که پیشکش می‌شود به شکست‌خورده دشمنی …

سکوت، چنان که پیش از آفرینش. دود از سقف‌ها بیرون می‌زند. با نجوایی قناس هراس به پایین می‌خزد. بازو-شکسته با سایه‌ی سنگینش. ساعت‌ها طبل می‌نوازند روز را می‌کوبند در آرواره‌هایشان. برف بر ابروهامان می‌بارد بی‌مشقت و بی راز منقار برج‌های باریک ابرها را می‌خلد. هنوز می‌چکد …

برای سکونت در خانه نیست که خانه می‌سازیم برای سکونت در عشق نیست که عشق می‌ورزیم و ‌برای مردن، نمی‌میریم تشنه‌ایم و شکیب حیوان در ماست.

از این ساده‌تر نمی‌شود و هنوز پیچیده است. از آنِ چه کسی هستی ای شعر؟ پیروزی‌ات، شکست‌ات؟ چه کسی تو را در این دفترچه‌ی آبی‌ حمل می‌کند؟ پیشگویی هستی یا اعتراف؟ یا ژوکری با صدایی انسانی؟ قالب‌ها را با ماسه‌های خیس پر می‌کنی؟ از کجا آمده‌ای؟ …

دختر عریان آفتاب می‌گیرد شاخه‌ها به‌دشواری تنش را می‌پوشانند. به سوی آفتاب می‌گشاید تنش را که باران آتش از نورش می‌آکند. میان چشمان بسته‌اش ابدیت خود را به لحظه‌ای مبدل می‌کند از طلا. خورشید زاده شد چرا که تلالو این تن بدو زندگی بخشید. به خاطر …