خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

فاصله می‌گیری از نام‌ها که بر سکوت اشیا دلالت می‌کنند.

تنها نمی‌روم، وقتی از تو می‌روم و جدا می‌شوم در ساعت دوی شب در محاصره‌ی لرزش بازوهایت به دور مردی که قدم می‌زند تنها از میان تو.

حوای نو، ویران و ساقط. هیچ‌کس حافظ بهشت نیست، نه برنده‌ای، نه بازنده‌ای. عریان از چه برون شدیم؟ از بی‌عشقی که خدا بر شانه‌هایمان دمیده بود تا بنا کند سلطنت ساقط و متروک انسان را . آه، حوا، شبحِ بی‌من: بهشت اشباح من.

نه تو و نه من نه آن غروبِ گردآمده حول زیبایی تو نه آن بندرِ تاملات‌ دردناک ‌نسلی را می‌شناسند از نزدیک بیگانه با دلتنگی تنها‌ تو را می‌شناسم و خود را و دریایی را، آبی این غروب را که غلعله می‌کند در من‌ رشته‌های دلتنگی …

همیشه شش‌ساله نبود و در حیاط خانه دنبال چیزی می‌گشت. ناگهان قوشی را دید چنگ انداخته بر چرخ‌ریسکی که می‌جهد با او به آسمان ابری. به قلمرو اشک درافتاد با گریه‌ای ناشناخته، تازه. و «کودکی»، در او اندکی کمتر شد و چنین به‌جا ماند! خود نیز …

صبحی زیبا و مهی کافی تا برای بانوی دریاچه پنجاه دست لباسِ خواب فراهم کند… لختی بعد، لحظه‌ای که تابستان گرم، طعمِ شراب می‌دهد… هراس از گردنبندی برآمده از خاک‌اره‌ی تابوت… شهوت روشن زندگی… با این حال، اگر دلت بیمار است در جهانِ زیرین سلامت‌اش را …

یک عصر که هرگز فراموشت نمی‌شود به خانه‌ات آمد و روی میز نشست. آرام آرام در هر اتاق برای خودش جایی داشت، اثرش روی دیوارها و مبل‌ها بود، روی تخت‌ تو میخوابید و بالشِ تو را گود می‌کرد. کتاب‌های کتاب‌خانه، بافتنی‌های نفیس سالیان مطابق ذوق و …

عجله داری خیلی عجله داری هیزم به آتش می‌گوید.