خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

آن‌جا کیست؟ مشتاق و بی‌شرم، رازورز و عریان: چگونه توان برمی‌گیرم از گوشتی که می‌خورم؟ به هر تقدیر، آدمی چیست؟ چیستم من و چیستی تو؟ هرچه نشان می‌کنم از آنِ خویش تو بدانِ خود جاگزین خواهی کرد، و اگر جز این، اتلاف وقت است شنیدنِ من. …

ای کاغذ به یاد آر این حکایت را، حکایتی که نگاهبان آنی در خلوص افقت، که تو بودی آن شاهدِ نخستینِ دست‌هایش بر خویش، به یاد آر که بر مسیر لطیف خط به حلقه‌ی حروفش خوش‌آمد گفتی که به هم می‌رسیدند در امواج نوشین خطاطی.

کجا به سر می‌رسد چندان ویرانی و چندین زیبایی؟ کرده‌ایم و نکرده‌ایم سخن بگویید، کارگران عشق!

دیگر نمی‌توانم تنها بمانم مگر آن‌که تو بروی ای خورشیدی که از خونم گذشته‌ای.

روشن است که خواهم مرد و مرا خواهند برد در استخوان‌ها یا خاکسترها و بر زبان خواهند آورد کلمات را و خاکسترها را و من مرده خواهم بود به تمامی. روشن است که به آخر خواهد رسید این حکایت این دستان پرورده به دستان تو دوباره …

قدم می‌زدم به آسمان نگاه می‌کردم و پخش زمین می‌شدم‌‌. حالا، از هر طرف پژواک خون است: زانوهایم، هوا، خاطرات دامنم پاره است و ‌من گم کرده‌ام، گوشواره‌هایم را، دلایل‌ام را. هیچ راه دیگری ندارد جان تا عشقی مفقود را زندگی کند؟

به کلمات‌ام اعتمادی ندارم. حالا مرده می‌گردند پشت چشم‌های تو. ‌تظاهر می‌کنند به سخن گفتن‌، می‌خواهند حرف بزنند می‌کوشند دیده‌شوند. به رویاها در می‌آیند به تک‌تک‌شان، چه رویاهای من چه رویاهای تو، آن ده هزار آینه‌ی نور فاحشه‌گانی بخشنده‌ مخدوم خدا و ثروت. از کلمات خویش …

– سبز می‌زنه – سبزه – سبزه؟ – آره، سبزه – سبز – سبز دوس داری؟ – سبز دوس دارم – هر سبزی؟ – نه، فقط سبز – واسه چی سبز؟ – آخه سبزه – خب اگه سبز نبود؟ – نه، من فقط سبز دوس دارم …