خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

پرنده‌ای سیاه پس‌مانده‌های زندگی را بو می‌کشد. می‌تواند خدا باشد یا آن قاتل: به هر حال فرقی نمی‌کند.

می‌دانم زمستان این‌جاست پشت همین در. می‌دانم اگر حالا بیرون بروم همه‌چیز را مرده خواهم یافت در تقلای تولدی دوباره. می‌دانم اگر دنبال شاخه‌ای بگردم نخواهمش یافت. می‌دانم اگر دنبال دستی بگردم تا از فراموشی برهاندم نخواهمش یافت. می‌دانم اگر آن‌چه رفته‌ را بجویم پیدایش نخواهم …

یک مکان نمی‌گویم یک فضا، حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم از آن‌چه نیست حرف می‌زنم از آن‌چه می‌شناسم زمان نیست تنها تمام لحظات نه عشق نه بله نه مکانی از غیاب نخ اتحاد مکنت‌بار.

دستِ زنِ عاشق باد صورتِ مرد غایب را نوازش می‌کند. زن در اوهام با «کیفی از پوست پرندگان» با چاقویی در خاطره از خویش می‌گریزد. زنی که آینه‌اش بلعید در می‌آید به آغوشی از خاکستر و بهیمه‌های نسیان را آرام می‌کند.

همیشه در سفر بودیم و مکان بر سه قسم بود: آن‌چه خاطره می‌شد آن‌چه از نظاره می‌گریخت و آن‌چه در چمدان جا می‌گرفت. زمان در خاطره دخل و تصرف می‌کند. نبض رویا در مکانِ گریخته می‌تپد. چمدان بسته می‌شود باز می‌شود و مکانی در مکانی دیگر …

باشد که بدانند دانایان، آن‌‌را که می‌توانند بدانند. و خفتگان، همچنان خفته بمانند.

به تو نام می‌بخشم، ای واقعیت، و در نام‌ات دوباره زاده می‌شود آن عمیقِ مغاکِ تکوین. چنان پرنده‌ای از قشر خشک لبانم.

آه ای صدا، صدای یکتا: تمام تهیای دریا، تمام تهیای دریا کافی نیست، تمام تهیای آسمان، تمام چاهِ زیبایی، شناختن‌ات را کفایت نمی‌کنند، و اگر چه انسان خفه خواهد شد و این جهان غرق، آه ای والامقام، تو هرگز، تو هرگز دست برنمی‌کشی از بودن در …