خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

شعر چشم گریان است شانه‌ی گریان است چشم گریان شانه است دست گریان است چشم گریان دست است روح گریان است چشم گریان سم است آه، دوستان شعر اشک نیست نفس گریستن است گریستن چشمی ناخوانده اشک چشم کسی ‌ که باید زیبا می‌بود که باید …

نمی‌دانستم که نداشتنت می‌تواند شیرین باشد چون صدا کردنت برای این‌که بیایی هرچند نمی‌‌‌آیی و نیست جز غیابت آن‌سان سخت چون آن سیلی که به صورتم زدم هنگام اندیشیدن به تو

شاخه‌ای که می‌شکند شاخه‌ای که پر می‌گیرد می‌گریند می‌خوانند آن پایین می‌گشایم شب را این شهر را زبان‌بسته-شهری، به‌سان عاشقان یا در این شب بوده‌ای یا روزی در آن خواهی بود به شکستن و پراکندن شاخه‌هایی آیا که نمی‌شناسی؟

ای دریا خود را به تو می‌بخشم افکارت را از دور می‌خوانم انگشتان خمیده‌ی دعوت‌گرت را از کناره‌ی ساحل می‌بینم. باور دارم که بی لمس من به خویش باز نمی‌گردی بیا با هم صفایی بکنیم برهنه می‌شوم شتابان مرا ببر دور از نگاه خاک سوار بر …

برای یکی: جاده‌خاکی برای دیگری: راهِ اصلی برای یکی: غم و شادیِ توامان برای دیگری: اندوهِ محض نشکن غرورت را، شکایت نکن. نپرس چرا. راه دیگری نیست! تو باید شاعر باشی، حتی پس از مرگ‌ات.

چشم‌ها حرف می‌زنند یا همین‌که خود را می‌گشایند هرچه باقی مانده را بیرون می‌ریزند. چشم‌ها، نه کلمات چشم‌ها، نه پیمان‌ها. با چشمانم کار می‌کنم در ساختن در تعمیر در بازسازیِ چیزی شبیه آینه‌ای انسانی یک شعر انسان یک آواز بعید از جنگل.

سردابه‌ها را ابداع کن خیس از سکوت،حیاتی را که تو را آفرید. به جسم بدل کن ایده را به سنگ اندیشه را و رویا را به آب احتضار را به آتش و مرگ را به ابر. از نو بیافرین قالبی را که محصورِ آنی: برگرد به …

هرگز از عشق با او نگفتم هرگز از مرگ با او نگفتم. تنها طعم کور و لال تماس میان ما می‌دوید وقتی درکشیده به خویش کنار هم دراز می‌کشیدیم. باید دزدیده به درونش نگاه می‌کردم و می‌دیدم در مرکز خویش چه لباسی به تن کرده‌است. وقتی …