خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

کسی بر تپه‌ی ديگر. بهتر آن است که يک‌راست نگاه‌شان نکنی. نظاره‌شان کنی از گوشه‌ی چشم‌ات مثل نگاه‌کردن به منظره‌ای از کوپه‌ی قطار در آرامش محض و سکوت. گويي همديگر را لمس می‌کنند ماه پير در بازوان ماه نو مسافت اشيای بس دور. شايد گاهی در …

فخر کون را برای ستاره‌ی بلاهت که بدان روشنی می‌بخشد. برای تنهايی آرام سنگ‌شده‌اش بسی رام و مفيد. فخر کون را که شاعر را از ميان جهان بدوش می‌کشد گوش درازش را می‌خلد پيش از هر‌ سطر شعر هرچه باشد موسيقی‌اش. فخر کون را، فخر جعبه‌ی …

گريه‌ می‌کنی يا که می‌خندی آن‌گاه که آواز شاعر را می‌شنوی؟ «بيرون از نخستين گرمای بهار، و بيرون از درخشش شوکران‌ها…». شوکران است، آن‌گاه، آن لرزش، در گورستان روی علف‌ها که در عشق‌بازی‌مان با جهان تشويق‌مان کرد . شب‌ها با خزه ملاقات‌های پنهان داريم . وقتی …

چه‌قدر دست به دست می‌گردد تنت تا به من می‌رسد و من آن‌ر‌ا به چه بسيار کسان رد خواهم کرد… تو هيچ اغراق نمی‌کنی تکيه داده به باد و از دست رفته ولی عين دسته‌ی غازهای وحشی. و ما درها را قفل می کنيم روی اشيای …

لبه‌های تيز نابکارند و نردبان‌ها مرا هم می‌ترسانند. کمين می‌کنم، سفير کشان ميان ويرانی‌ها. خورشيد برمی‌گردد بيشتر شبيه بيدی که می‌جود پيرهنی را، و فقط برگ‌ها به هم می‌خورند برای دلداری. پس من از بر می‌کنم نام‌هايی را که می‌شکوفند از زمين سفت. هيچ کارم تو …

دهانم چون شکافی شکوفه می‌کند. همه‌ی سال در خطا بوده‌ام، در شب‌های ملال که در آن‌ها هیچ،‌ جز دسته‌های زمخت صندلی و جعبه‌های لطیف کلینکس نبود که صدا می‌زدند «زودباش گریه‌کن، نی‌نی کوچولوی احمق!» پیش از امروز تنم عاطل بود. حالا در کنج‌های قائمش شکاف بر …

قدم می‌زند در آسمان: بی‌ابر صاف، تنها ماه.

بيست و چهار ساله‌ام سرب آجين کشتار زنده ماندم. تمامشان مترادف‌های هيچ‌اند: انسان و حيوان عشق و نفرت دوست و دشمن ظلمت و نور. طريق کشتن انسان و حيوان يکی‌است من آن را به چشم ديده‌ام: کاميون‌های پر از تکه‌تکه‌ی مردمان که نجاتی نخواهند داشت. انديشه‌ها …