بایگانی نوشته‌های اکتاویو پاز

با رنج بسیار، با یک بند انگشت پیشرفت در سال،
در دل صخره نقبی …

در میانه‌ی راه ایستادم
به زمان پشت کردم
و به‌جای ادامه‌ی آینده
ــ که …

شب، چشمان اسبان که در شب می‌لرزند،
شب، چشمان آب در کشتزاری خفته،
شب …

چهره ی زیبا
مثل آفتابگردانی ست که گلبرگ هایش را؛ رو به خورشید می …

به دور از آسمان
به دور از نور و تيغه‌اش
به دور از ديوارهاى …

همه چيزى مى‌هراساندمان:
زمان
كه در ميان پاره‌هاى زنده از هم مى‌گسلد
آنچه بوده‌ام …

آب سنگ را سُنبید
باد آب را پراکند
سنگ باد را از وزش بازداشت.…

كسانى از سرزمين‌مان سخن به ميان آوردند
من اما به سرزمينى تهى‌دست مى‌انديشيدم
به …

زاده می‌شود از من
از سایه‌ام
طالع می‌شود از پوستم
بامداد نور خمار.

نامت …

شفاف تر
از این آب که می‌چکد
از میان انگشتان به هم گره کردۀ …

باريده باران
زمان به چشمى غول‌آسا ماند
كه در آن
انديشه‌وار
درآمد و رفتيم.…

كيست آن كه به پيش مى‌راند
قلمى را كه بر كاغذ مى‌گذارم
در لحظه‌ى …

نورى هست كه ما
نه مى‌بينيمش نه لمسش مى‌كنيم.
در روشنى‌هاى پوچ خويش مى‌آرامد…

۱ –

آسمان سياه است
خاك
زرد
بانگ ِ خروس جامه‌ى شب را از …

دست‌هاى من پرده‌هاى هستى تو را از هم مى‌گشايد
در برهنه‌گى ِ بيشترى مى‌پوشاندت…

دست‌ها و لب‌هاى باد
دل آب
درخت مورد
اردوگاه ابرها
حياتى كه هر روز …