خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

این زندگانی من است: این ماسه‌های صاف با نقش‌های مواجِ پیشکشِ باد این صدای من است: این صدف خالی سایه‌ی یک صدا نگاه‌بانِ مویه‌ی خویش. این حزن من است: این مرجان شکسته کز اوقات نگونساری‌اش جان به در می‌برد. این‌جا میراث من است: این دریای تنها: …

در این جهانِ فرشتگان قربانی بر گردن جلاد بوسه می‌زند. اشتیاق همیشه گل سرخی‌است خنجری‌است آغوشی فانی که کلمه را بی‌‌پناه رها می‌کند. چه می‌کنیم بر این پرتگاه؟ هر بوسه‌ای که نبخشیدیم ملک مقربی‌ست، مسلح که ما را انتظار می‌کشد در آستانه.

واقعیت چیست؟ پشته‌ی استخوان‌ها. پس می‌سازیم و تنها از این‌رو تصور می‌کنیم آمیزه‌ی خاکستر و صبح را، مادام که دیوارها را بر زبان می‌آوریم برای خانه‌ای که شاید روزی دختری در آن زندگی کند.

این تنها بودن شاید حتی یک جور غروبِ شادِ پاییزی باشد.

  از خود در آمدم تا بجویم‌ات، ای شبح دیرین! از خود در آمدم و تو در من بودی! چه زیباست جستجویت در خیابان با چشم‌های باز، جستن‌ات در سنگ‌ها و ابرها و باد. و چه زیباست کز پس جستجویی چنین ناگهان یافتنت در عین بی‌خبری …

در ناظرت، نظاره می‌کنم.. با من بگو ای دل، تا کی نهانی در نظاره‌‌‌ای؟ و بگو، چرا نرفته‌ای با که حرف می‌زدی؟ در دلِ حسادت‌ات آسمانی گمشده داری: کنار شیشه، ضربان قلبت‌ات حزن‌ات را می‌آکند. هنوز فرصت باقی‌ست. نگاه کن: سپیده سر می‌زند و بر چمنزار …

کجایم که خود را نمی‌یابم در این تنِ بی‌تن کجایم؟ کجا جان باخته‌ام؟ از راه لب‌ها خنجر باد در من فرو می‌‌شود. دلِ اشتیاقم را کجا نهاده‌ام؟ چرا گم می‌شوم و گم می‌شوم در این رویا درجستجوی خویش، در آسمان و زمین؟ تنها و بی‌خویش، چه …

چوپانِ بره به دوش به سوی مرگ‌اش نبر! بستری از برگ‌ها فراهم کن‌اش بگذار بیاراید خواب رام‌تنی‌اش را. نی‌ بزن، نی‌بزن چوپان! بیدار بمان‌‌ و برگرده‌ی تپه‌ها احضار کن توازن را تا برف بیاید و پاک کند تمام معانی را. تا همیشه همیشه همیشه را پلک‌هایش …