خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

دستت را به من بده که از تنهایی می‌هراسم. (یک ساعت و یک ساعت دیگر و دیگر) تنهایم بگذار که از دست‌ات می‌هراسم. (یک سال و یک سال دیگر و دیگر) چه فرقی می‌کند! بیا که دستانم خفته‌اند. (یک زندگانی و یک زندگانی دیگر و دیگر) …

آن‌جا که فراموشی خانه می‌کند در آن باغ‌های وسیع بی‌‌بامداد آن‌جا که من تنها خاطره‌ی سنگی خواهم بود مدفون میان گزنه‌ها، سنگی که باد برفرازش از بی‌خوابی‌های خویش ‌می‌گریزد. آن‌جا که نامم وامی‌گذارد تنی را که در بازو‌های قرون می‌شناسدش، آن‌جا که آرزو وجود ندارد. در …

آه، چشمانِ من! آکنده‌ی باد می‌گذرند بادِ تهی، بی‌هوا باد دلتنگی، بی‌روح. مال کسی نیستند چشمان من، به هیچ دردم نمی‌خورند. چشمانِ بی‌پنجره‌ام! خاموش کن چراغ را که به دو بالِ مخملین تشییع ترک می‌کند حدقه‌هایم را. مرا به تاریکی بگذار آن‌جا که دو قلب کورم …

در دلش یک ماهی می‌برد از دریای چین. گاه آن ماهی را دیده‌اند که کوچک‌تر در چشمانش می‌گذرد. در باور ملوانی‌اش میخانه‌ها و پرتقالها را از خاطر می‌برد. به آب نگاه می‌کند. * زبانی از صابون داشت کلماتش را می‌شست و خاموش می‌شد. جهان مسطح، دریای …

پرمخاطره است استفاده از این دست‌خط که شاید صبح دیگر خوانا نباشد. وقتی حتی بارش برف بی‌دلیل مرا به یاد کسی می‌اندازد که به خاطرش نمی‌آورم.

و دوباره اینجاست همین‌جاست دیگرگون و دیگربار. با من بگو دخترکم هستند کلماتی هنوز که بر زبان نرانده‌ام؟ کلمات عشق که تقدیر دشوار تو و من به تعویقشان افکنده‌است؟ نه،‌ نیستند و نخواهند بود. چر که تنها عشق را آن مایه توان هست که طغیان کند …

نام مرا نیز بر آب بنویس مادام که باران می‌بارد در سرزمین‌مان. باران، که سیاهه‌ی انسانی‌مان را معنی می‌کند.

کودک خفته یک اتاق را پر می‌کند.