خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

اگر همين حالا هيجده سال داشتم. بيشتر دلم می‌خواست واژه‌ی «نه» را عوض‌کنم. اگر همين حالا بيست و دو سالم بود بيشتر دلم می‌خواست فقط با «آری» جواب بدهم ولی در اين‌همه سال‌ اين‌همه سال‌های دشوار کلمات کوچک به هيچ‌ دردی نمی‌خورند «آری» و «نه» هم. …

در بدترين اوقات بدترين فصل بدترين سال ملتی تمام‌عيار مردی از کارگاهش با زنش بيرون رفت قدم‌زنان-هر دو با هم قدم‌زنان- به شمال می‌رفتند. زن مريض بود از قحط‌سالی و نمی‌توانست خودش را سرپا نگه‌دارد مرد زن را بلند کرد و بر پشتش سوار کرد و …

يه باغ ديگه ساختم، آره واسه عشق تازه‌ام. گلای ‌سرخ مرده رو همون‌جا که بودن ول کردم و نوها رو بالاشون گذاشتم. واسه چی تابستون من هنو نيومده؟ واسه چی دلم عجله نداره؟ عشق قديميم اومد و اون‌جا قدم زد و باعث شد باغه خراب شه …

خدايا بگذار بيشتر رنج ببرم و آن‌گاه بميرم. بگذار در ميان سکوت قدم بزنم و چيزی پشت سرم به‌جا نگذارم، حتی هراس را. بگذار جهان ادامه يابد تا اقيانوس سنگ را مثل هميشه ببوسد تا علف سبز بماند و قورباغه بتواند در آن پنهان شود تا …

او شکيباست، خشمگين نيست. در سکوت می‌نشيند تا حکمی صادر کند. تو را می‌بيند حتی وقتی نگاه نمی‌کند. در دوردست‌ها می‌ماند، چشمانش اما، بالای شهرند. با کودکانش می‌ماند و می‌گذارد آن‌ها پيروز شوند. باعث می‌شود آن‌ها بخندند و آن‌ها می‌خندند اوهوهو- پدر خنده چشمانش لبالب خوشی …

موهايت از آن انگشتان من‌‌‌است ، زير دامنت دلم در شگفتی پنهان می‌شود و برگ تقويمی خش‌خش‌کنان می‌افتد. وقتی می‌آيی، درگاه قديمی‌ام چون کودکی می‌گريد تا بيشتر بيايي. در هيئت گروهانی سرسخت، روزهاي گذشته‌ام ، نفس‌نفس‌زنان گوش‌هايم را گاز می‌گيرند: چرا ما را در آن‌ها نبوسيدی؟ …

«ای، يه چيکه خون» اين‌طور گفت اون بزرگ و قوی بود، خيلی قوی. اين باهاس مال بی‌حالی باشه «يه چيکه خون» اين‌طور گفت و بعد راه افتاد که دستاشو بشوره حالا يه چيزايی هست که نمی‌شه بشوری ولی اون می‌تونست، آخه خيلی قوی بود. آرنجش می‌سوخت، …

وقتی مه شامگاهی بر‌می‌خيزد از برگ‌های نی در تاريک و روشن سرد به تو خواهم انديشيد.