فدریکو گارسیا لورکا | ترانه‌های شرقی

در ستايش لوپه د ِ وِگا

بر كناره‌هاى رود
شب را بنگريد كه در …

بر گرده‌ى اسبانى سياه مى‌نشينند
كه نعل‌هايشان نيز سياه است.
لكه‌هاى مركب و موم…

به خون سرخش غلتيد
بر زمين پاكش فرو افتاد،
بر زمين خودش: بر خاك …

در انار ِ عطرآگين
آسمانى متبلور هست.
هر دانه
ستاره‌يى است
هر پرده
غروبى.…

پنجره‌ى مهتابى را بسته‌ام
چرا كه نمى‌خواهم زارى‌ها را بشنوم.
با اين همه، از …

در شب آرام
كودكان مى‌خوانند.
جوباره‌ى زلال،
چشمه‌ى صافى!

كودكان:
در دل خرّم ملكوتيت…

(آيا لوسى ِ من پا در جويبار نهاده بود؟)

سه سپيدار گشن
يك ستاره.…

پهناب گوادل كوير
از زيتون‌زاران و نارنجستان‌ها مى‌گذرد.
رودبارهاى دوگانه‌ى غرناطه
از برف به …

اگر مُردم
در ِ مهتابى را باز بگذاريد.

كودك پرتقال مى‌خورد.
[از مهتابى خود …

براى كونجيتا گارسيالوركا

ماه به آهنگر خانه مى‌آيد
با پاچين ِ سنبل‌الطيب‌اش.
بچه در …

دلال گُل
سبدش را با خود به باغ برد
و با انبوه ِ عطرهايش…

دريا خنديد
در دور دست،
دندان‌هايش كف و
لب‌هايش آسمان.

– تو چه مى‌فروشى…

ترانه‌يى كه نخواهم سرود
من هرگز
خفته‌ست روى لبانم.
ترانه‌يى
كه نخواهم سرود من …

از بندرگاه «الويرا»
برآنم كه عبورت را ببينم
تا به نامت بشناسم
و به …

پهنه‌ى زيتون‌زار
همچون بادزنى
بسته مى‌شود و مى‌گشايد.
بر فراز زيتون‌زار
آسمانى فروريخته،
و …

فرياد
در باد
سايه‌ى سروى به جاى مى‌گذارد.

[بگذاريد در اين كشتزار
گريه كنم.] …