خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

بگو باخودت که سرد است و ملال از آسمان می‌بارد که بايد ادامه دهی به قدم زدن، شنيدن همان آهنگ، اهميتی ندارد کجا خودت را پيدا می‌کنی- درون گنبد تاريکی يا زير سفيدی شکافته‌ی نگاه خيره‌ی ماه در دره‌ای از برف. امشب که هوا سرد می‌شود بگو با خودت از آن‌چه می‌دانی که چيزی نيست جز آهنگی که استخوان‌هايت می‌نوازند وقتی به رفتن ادامه می‌دهی. و خواهی توانست فقط يکبار تا دراز بکشی زير آتش کوچک ستاره‌های زمستانی. و اگر به دليلی نتوانستی ادامه دهی يا برگردی و خودت را پيدا کنی که سرانجام به کجا خواهی رسيد بگو با خودت در آن واپسين‌دم که سرما در اندام‌هايت جاری می‌شود که برآن‌چه هستی، عشق‌می‌ورزی.

جوهر از گوشه‌ی دهانم راه می‌افتد. خوشبخت‌تر از من، کسی نيست. داشتم شعر می‌خوردم. کتاب‌دار، باور نمی‌کند آن‌چه می‌بيند را چشمهايش اندوهگين‌اند و دست‌ در جيب قدم می‌زند. شعرها تمام شده‌اند. چراغ تاريک‌است. سگ‌ها بر پله‌های زيرزمين‌اند و بالا می‌آيند. چشم‌هاشان دودو می‌زند. پاهاي بور قلم‌مويي‌شان می‌سوزند کتاب‌دار بيچاره پايش را بر زمين می‌کوبد و می‌گريد. چيزی نمی‌فهمد، وقتی روی‌ پاهايم جلو می‌‌روم و دستش را می‌ليسم. جيغ می‌کشد. انسانی تازه‌ام من. غرغر می‌‌کنم و به او پارس می‌کنم. سرخوشانه جيغ و داد می‌کنم در تاريکی لفظ قلم.

طبعا شب است. پايین‌تر از عود واژگون با تنها رشته‌اش به راه خود می‌روم که آوايی غريب دارد. اين طرف خاک و آن طرف خاک. هر دوسو را می‌شنوم اما راست به پيش‌می‌روم. به ياد می‌آورم برگ‌ها را نشسته در داوری و آنگاه زمستان ... به ياد می‌آورم باران را با دسته‌ی راه‌‌هايش بارانی که در همه‌ی راه‌هايش می‌گيرد. هيچ‌‌کجا. جوان چنان که منم، پير چنان که منم. فردا را از ياد می‌برم، مرد کور را. زيستن در پنجره‌های سوخته را فراموش می‌کنم چشم‌های پنهان در پرده‌ها را. ديواری را که ميان جاودانان می‌رويد سکوت را از ياد می برم مالک لبخند را. و حالا اين بايد همان کاری باشد که می‌خواستم بکنم پرسه‌ی شبانه‌ای ميان دو صحرا آوازخوانان.

واسه‌چی بهم وعده داد که خودمون می‌خواستيم يه کشتی بسازيم همه‌شو با دستای خودمون اون بيرون پشت خونه رو خيابون نيويورک تو شهرای ايالت نيوجرسی لب ساز و آواز ماشينای خيابون بعد از قصه‌ی نوح که هيچ‌کی باور نمی‌کرد اون همه آبو که همه چيو تو خودش غرق می‌کنه وقتی به بابام گفتم دلم می‌خواست خودمون يه قايق بسازيم واسه خودمون اون‌جا تو حياط پشتی يه هوا پايين‌تر از آشپزخونه می‌تونيم اين کارو بکنيم بهم گفت آره می‌تونيم می‌خواستم بگم جدی ما... بهم وعده داد که خودمون می‌خواستيم واسه‌چی اون وعده‌ داد که بخوايم اين‌کارو شروع کنيم حالا هيچکی مارو باور نمی‌کنه گفتم که ما داريم يه قايق می‌سازيم واسه‌خاطر اينکه بارونا دارن می‌آن و همه‌اش راس بود که هنو هيچ‌کی باور نمی‌کنه که می‌خواستيم يه قايق بسازيم هيچکی نخواست باور کنه که آبا داشتن می‌اومدن.

هنوز مانده بر تخته سياه بر کلاس درسی در شهری دايره‌ای، دست‌نخورده و صندلی معلم، خاک گرفته و دانش‌آموزان، رفته يکی بادبان‌کشيده بر طوفان ديگری تنها و شخم‌زنان و جاده، در باد دويده پرنده‌ای رها کرده تا که فرو افتد قطره‌‌ی تيره‌ای‌ از خونش.

نشسته فراز کلمات بس دير شنود‌ه‌ام زمزمه‌ی آهی نه‌چندان دور چونان بادشبانه‌ای در کاج‌ها يا دريايی در تاريکی پژواک هرآن‌چيزی که تاکنون بر زبان آمده و هنوز در کار تنيدن هجايي‌ست ميان زمين و سکوت.

سال به سال بی‌که آگاه‌باشم از آن سپری کرده‌ام آن‌روز را. هنگام که واپسين آتش بر من خيز بردارد و سکوت مسافران بی‌خستگی‌ را چون پرتو ستاره‌ای بی‌نور راهی‌کند. آن‌گاه، ديگر خود را در خلوت حيات پيدا نخواهم کرد تن‌پوشی شگفت پوشيده‌ام انگار، حيران برخاک، و عشق زنی را و بی‌شرمی مردان را، مانا امروز، نوشتن پس از سه روز بارانی و شنيدن آواز چکاوک و آتش‌بس پايیز و تعظيم، در آن‌حال‌که نمی‌دانی به چه.

چتر سياهي
پيچيده در ژرف‌ترين صبح
در سرسرا انتظار مي‌كشد
اشك‌ها بر شانه‌هايش خشك مي‌شوند

هيچ‌يك از ما آن را نخواهد خواست
وقتي از هم جدا مي‌شويم
قسم مي‌خوريم كه يكي درست مثل آن
در خانه داريم.