خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

درست وقتی که امید پژمرد، ویزا آماده شد. در به خیابانی باز می‌شود، مثل فیلم‌ها خالی از مردم، از گربه‌ها جز این‌که خیابان توست که ترکش می‌کنی. ویزا صادر شده‌است «موقتا»، واژه‌ای اخمو. پنجره‌ای که پشت سرت می‌بندی و صورتی می‌شوی چون هر صبح همان‌کاری را می‌کنی که آن‌ها می‌خواهند. این‌جا اما خاکستری است. در، تا رسیدن تاکسی صبر می‌کند. و چمدان غمناک‌ترین شیء جهان. خوب، در جهان گشوده است. و حالا از میان شیشه‌ی جلوی ماشین آسمان از خجالت سرخ می‌شود درست مثل تو وقتی مادرت بهت گفت که یک زن در زندگی شبیه چیست.

سماوری زرد دستمالی سفید چنان چون پنجره‌ای.

که می‌داند که این برگ درخت آزاد با خود چه می‌گوید از شاعری که ده کتاب نامش را به دوش می‌کشند.

همه‌ی خیابان‌ها دیده‌اند: مردی را که بار گاری خالی می‌کند کودکی را که می‌گذرد و زنی که آن‌ها را نظاره می‌کند.

آتش‌های تنم را گرد آورده‌ام در شعله‌ی کوچک اما استواری این‌جا در آشپزخانه‌ای که خمیر، زندگی خودش را دارد و مثل کودکی خفته، زیر پارچه‌ی نم‌دار، نفس می‌کشد که کودکی واقعی زیر میز بازی می کند خیال می‌کند که سفره، خیمه‌ایست کوچ‌ها را تمرین می‌کند که نور پرنده‌ی قهوه‌ای را خیره می‌کند و پرنده خیره تا قاب پنجره پر می‌کشد و گیج بر سنگفرش دراز می‌کشد. حتی برای پرندگان مشغله‌ی آشیان هرگز آسان نخواهد بود. "چشم بی‌گناهی چیزی نمی‌بیند"، اودن می‌گوید با خود تکرار می‌کند، سخنی را که مار با حوا گفت و آن‌چه را که حوا با آدم گفت، خسته از باغ‌ها زندگانی سرشار از زیستن را می‌خواست. ولی اشتیاق چون تصادفی رخ می‌دهد. می‌توانم بگذارم که خمیر از لبه‌ی کاسه سرریز کند چشم‌پوشی کنم از فشردنش. غفلت کنم از کودکی که زیر میز منتظر است و اشک‌های مهربانش حالا چشم‌هایش را پوشانده‌اند. ما در چنین راه‌های تصادفی بزرگ می‌شویم. امروز احساس می‌کنم که از پرنده فرزانه‌ترم می دانم که پنجره مرا به خود می‌کشد وقتی می‌گشایمش بوی باغ مرا بیهوش می‌کند و من آتش‌های تنم را گرد آورده‌ام در شعله‌ی کوچک رامی برای دیگران تا دست‌هاشان را برای لحظه‌ای گرم کند.

آن‌چه می‌خواهیم هرگز ساده‌نیست. درمیان اشیایی حرکت می‌کنیم که خیال می‌کردیم آن‌ها را می‌خواهیم: یک چهره، یک اتاق، یک کتاب گشوده و آن‌ها نام‌های ما را بر خود دارند حالا آن‌ها ما را می‌خواهند. اما آن‌چه ما می‌خواهیم در رویاها ظهور می‌کند، در لباس مبدل. به عقب برمی‌گردیم دست‌هایمان را می‌گشاییم و صبح دست‌هامان درد می‌کنند. رویا را به یاد نمی‌آوریم ولی رویا ما را به یاد دارد تمام روز آن‌جاست مثل جانوری آن‌جاست زیر میز مثل ستاره‌ها که آن‌جا هستند حتی در کمال آفتاب.

ویولن غریب، چرا تعقیبم می‌کنی؟ در کدام شهرهای بیگانه‌ از شب‌های تنهایی‌‌ات سخن‌‌ سازکرده‌ای، و از شب‌های تنهایی من. تو را آیا صدها تن نواخته‌اند یا یک‌‌تن می‌نوازدت؟ در همه‌ی شهرهای بزرگ آیا، هستند مردانی که شکنجه می‌شوند و در یاسی ژرف، حسرت رودخانه را می‌خورند، به‌خاطر تو. و چرا آوازت همیشه به من می‌رسد؟ چرا من همیشه همسایه‌ی گم‌گشته‌گانی هستم که ناگزیر باید آواز بخوانند و بگویند: سنگینی زیستن بی‌‌نهایت از همه‌چیزی افزون‌تر است.

آیا دلم به خواب رفته‌است؟ آیا کندوی رویاهای من دیگر کار نمی‌کند؟ چرخ چاه ذهنم خشک می‌گردد، کج‌بیل‌ها خالی و تنها سایه در درون؟ نه، دلم در خواب نیست بیدار است، سخت بیدار است. نه در خواب و نه در رویا چشمانش را به تمامی گشوده‌است نشانه‌های دور را می‌پاید و بر لبه‌ی سکوت بی‌کران گوش ایستاده است.