خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

در را که پیدا کردم برگهای تاک را دیدم که پچ پچه ای گرم بینشان در گرفته بود. حضور من باعث شد صدای نفسهاشان را پایین بیاورند و خجالت زده مثل آدمهایی که می ایستند، دکمه های ژاکتشان را می بندند انگار در حال رفتن بودند و تازه حرف و سخن تمام شده بود درست پیش از آنکه تو سر برسی. همان یک نظر که آنها را دیدم از ژست درهمشان خوشم آمد صدای آن آوازهای محرمانه را دوست داشتم دفعه بعد مثل نور محتاط خورشید در را نیمه باز می کنم و آرام گوش می ایستم.

اگرچه شاخه ها بسیارند، اما ریشه یکی‌ست. در همه روزهای دروغین جوانی‌ام شاخه‌ها و گلهایم را در خورشید می‌رقصاندم حالا شاید که در حقیقت بپژمرم.

درخت، درخت خشک و سبز. دخترک زیبا زیتون می چیند. باد، دخترباز برجها دور کمرش چنگ می اندازد و چهار سوار بر اسب های اندلسی می گذرند با رداهای آبی بزرگ و کلاه های سیاه بزرگ «به کوردوبا بیا دختر!» و دختر آنها را نخواهد شنید. سه گاوباز جوان می گذرند کمرباریک با نیمتنه نارنجی و شمشیرهایی از نقره کهن «دختر بیا به سویل» و دختر آنها را نخواهد شنید وقتی که عصر به قهوه ای تیره می زند با نوری پریشان، مرد جوانی می گذرد گلهای سرخ و مورد ماه بر تن «به گرانادا بیا دختر» و دختر او را نخواهد شنید. دختر زیبا هنوز زیتون می چیند با دست های خاکستری باد که دور کمرش می پیچد. درخت، درخت خشک و سبز.

چگونه می توانم روحم را در خودم نگه دارم تا روح تو را لمس نکند؟ چگونه می توانم آن را چنان بالا بکشم، دور از تو، تا چیزهای دیگر؟ می خواهم پناهش دهم، میان اشیای گمشده ی دور در جاهای تاریک و خاموش تا به پژواک اعماق تو نلرزد حالا هر چیزی که ما را لمس می کند، تو را و مرا، مثل آرشه ی ویولنی با هم می گیردمان و از دو زه جداافتاده، یک صدا بیرون می آورد از دل کدام ساز منتشر می شویم؟ و کدام نوازنده، ما را در دستهایش گرفته است؟ آه، شیرین ترین آواز.

نه، وقتی آن‌ها با هم حرف می‌زنند روح‌ها فرقی با پرندگان ندارند و پرندگان با روح‌ها تفاوتی ندارند گوش‌های ما اما نیاز دارند به کثیری از کلمات که از اصوات با وسواس گزیده ساخته‌ می‌شوند تا آن‌چه گفته می‌شود، شنیده شود برای پرندگان اما اندکی کفایت می‌کند تنها تفاوتی در طنین اشتیاقشان تنها تفاوتی در طنین دلشوره‌هاشان.

دیرزمانی به او فکر می‌کردم که زیبا بود با زیبایی غریبه ای. آه امام من! نشانه‌ای از بهشت برایم فرستادی که شگفت‌تر از نگاه گذرای پرنده‌ای نبود و با این حال نشانه‌ای که حق‌گزاری من باید فزون‌تر از عطیه‌ی تو باشد و نشانه‌ام، نشانه‌ای عظیم‌تر عظیم‌تر از تو بزرگ‌تر از تو که با من روبرو شدی که آرام آرام احساس کردم به آهستگی گام بر می‌دارم و منتظر کسی که بگیردم و با دست در کوچه‌ایم به راه برد کوچه به کوچه! نخستین نانی که می‌خورم باید پیشکشی به تو باشد.

در برف‌ها قدم می‌زنم، با چشم‌های بسته نور اما می‌داند که چه‌سان از ميان منفذ پلک‌ها‌يم بگذرد و نظاره می‌کنم که در کلام من هنوز برف است که می‌غلطد، انبوه می‌شود، گله‌گله می‌شود. برف، هجايی که از نو می‌‌‌‌يابيم و حاشايش می‌کنيم: جوهر کم‌‌رنگ می‌شود و لکه‌های بی‌رنگ خام‌دستی ذهن را لو می‌دهند که سايه‌های شفافشان را درهم می‌کند. و می‌کوشيم تا که بخوانيم، نمی‌توانيم اما به ياد آوريم اين جذبه را که در ما به جا نهاد، که باز تابستان است. مگر آن‌که برگ‌ها را زير دانه‌های برف ببينيم و گرما را که چون مه از زمين غايب برمی‌خيزد.

۱ حالا می‌توانم دست‌های مومن‌ات را ببوسم تنها اگر بخوابم و رویا ببینم ... و حرف می‌زنم، کار می‌کنم هیچ عوض نشده‌ام، نگرانم، سیگار می‌کشم که چگونه می‌توانم سنگینی این‌همه شب را تاب بیاورم؟ ۲ هرگز، هرگز نخواهی دانست آن سایه که خجولانه میآید و کنارم دراز می‌کشد وقتی دیگر امیدی ندارم چگونه مرا از نور می‌انبارد... ۳ امروز هوا ملایم است. شاید از این حوالی می‌گذری و می‌گویی: این نور خورشید و این فضا تو را آرام خواهد کرد. در باد ناب می‌توانی صدای گذر زمان را بشنوی، صدای مرا بشنوی اندک اندک در خود گرد آمده‌ام، محصور، خیز خاموش امیدت. برایت بامدادان‌ام، روز لمس ناشده.