خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

برتن يارم کفن سرخ می‌پوشند و تن من باران مشعلهای مشتعل است.

پيش بند سرخی در آب ظاهر شد انگار آب روی آتش نشسته بود.

در کتابی که حافظه‌ی من است... در صفحه‌ی نخست فصلی‌ که اولین بار تو را دیدم کلمه‌ای ظاهر می‌شود... این‌جا زندگی تازه‌ای آغاز می‌شود

بر ساحلی نشستم، کودکی پامچال کوچکی را که در ذهنم می‌شکفت، پیش‌گویی کرد. گفتم: پیدا کردن ورق کوچکی از حقیقت که روشن است از یک دسته‌گل بهتر است. به مسیح نگاه کردم، چهره دیگر‌کرده، بی‌رنج نور، زیبا و مهربان بود. و امضای روح‌القدس را در شعله‌ها با ذره‌بین قطره‌اشکی خواندم. آن‌گاه، چشمانم تیره و تار شد، نمی‌توانستم گل پامچالی را ببینم که بهشت را بر من آشکاره کرده‌بود تنها سایه‌ی درختی بود انگار شبحی در میان ستارگان. سال‌هایی که گذشت مثل سربازانی خسته که دیگر، هرگز، بخت آن نخواهند داشت که اعجاب را بر چمن ببینند.

پرندگان در درختان خیس آواز می‌خواندند و من به آن‌ها گوش می‌دادم، حالا صدها سال می‌‌گذرد مرده بودم و کسی دیگر به آن‌ها گوش می‌داد من اما شاد بودم که این سودا را برایش نگه داشته‌ام.

به آن‌که دوستش می‌داشتم، خندیدند تپه‌ی مثلثی‌شکلی کنار بیگ‌فورت. گفتند که در خارپشته‌های مزرعه‌ی حقیری محصور بوده‌ام و از جهان چیزی نمی‌دانم. ولی ‌می‌دانستم که در همه‌ی عالم، عشق، دروازه‌ی یگانه‌ای را به روی زندگی می‌گشاید. شرمگین از آن چه دوست می‌داشتم از خویش‌اش راندم و او را خندقی خطاب کردم وقتی با بنفشه‌ها به من لبخند می‌زد. حالا اما برگشته‌ام به میان بازوان پر از گل‌های وحشی‌اش شبنم گرمای پاییزه بر ساقه‌های آفت‌زده می‌افتد، چند ساله‌ام من؟ نمی‌دانم که چه مایه از عمرم گذشته‌ است سن و سال فانیان را ندارم چیزی از زنان نمی‌دانم چیزی از شهرها نمی‌دانم نمی‌توانم بمیرم مگر آن‌ که بیرون این خارپشته‌ها قدم بزنم.

خواهرم شعر نمی‌‌گه خيلی بعيده که یهو شروع کنه به شعر گفتن به مادرش رفته، که شعر ننوشت و به پدرش که اونم شعر ننوشت. تو خونه‌ی خواهرم احساس امنيت می‌کنم: هيچی باعث نمی‌شه شوهرش شعر بگه. چه‌برسه عين يه شعر از آدام ماکدونسکی دربياد. هيچ‌کی از فاميلام دربند شعر‌گفتن نيس. رو ميز خواهرم شعر کهنه پيدا نمی‌شه شعر نو هم اصلا تو کيف دستیش نيس. وقتی منو واسه شام دعوت می‌کنه می دونم که خيال شعر خوندن نداره سوپای ناب بار می ذاره و هيچ‌وقت خدا کار نيم‌بند نمی‌کنه قهوه‌ هم رو دست‌نوشته‌هاش نمی‌ريزه تو خيلی از فاميلا هيچکی شعر نمی‌گه اگه هم بگن گاس فقط يه نفره يه وقتايی شعر راه می افته تو آبشار نسلا که گرداب وحشتو تو روابط خونواده‌ها بپا می کنه خواهرم مروج يه نثر گفتنی محجوبه همه‌ی ماحصل ادبيش رو کارت‌پستالای سفره که هرسال قول همون يه‌چيزو می ده: که وقتی بر‌گشت بهمون ‌میگه: همه‌چيزو همه‌چيزو همه‌چيز.

يه باغ ديگه ساختم، آره واسه عشق تازه‌ام. گلای ‌سرخ مرده رو همون‌جا که بودن ول کردم و نوها رو بالاشون گذاشتم. واسه چی تابستون من هنو نيومده؟ واسه چی دلم عجله نداره؟ عشق قديميم اومد و آون‌جا قدم زد و باعث شد باغه خراب شه با همون لبخند درمونده اومد عينهو قديما: یه خورده دور و برو نگا کرد و از سرما چاييد لمس تنش مرگه همه چی بود نگاش زنگار می‌ريخت رو عالم. اون، باعث شد گلبرگای رز سفيد بيفتن گلای سرخ سفيد شن. ردای رنگ و روفته‌ش به علفا می‌چسبيد و عينهو مار بود طفلکی علف و باغ، افسوس، افسوس. و بعد يه ماجرای غم‌انگيز ساخته شد. آروم‌آروم رف طرف دروازه و عين قديما آخرش برگشت طرف من که يه کم لفت بده و يه بار ديگه بگه: خداحافظ.