خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

بيا و مرا در نور ماه ببوس، نازنين چرا که زلفم در تاريکی آشفته نيست.

حالا که يارم از جنگ شکست خورده برگشت چاره ندارم جز اينکه بوسه‌ای که به او دادم را پس بگيرم.

دستت را به من بده! به ميدان می‌رويم و عشق می‌ورزيم و می‌ميريم. اگر خنجر ببارد!

غروب بود. تماشا می‌کردی از پنجره‌ات ظلماتی را که خیابان را می‌پوشاند. کسی از جلوی خانه‌ات می‌گذشت. شبیه من بود. قلبت تند می‌زد.... آن‌که می‌گذشت اما، من نبودم... شب بود. خوابیده بودی در تختت... بیدار می‌شدی به ناگاه در جهانی خاموش چیزی در خواب چشم‌هایت را می‌گشود و ظلمات آن‌جا بود، در اتاقت... آن‌که تو را می‌دید، اما من نبودم... در آن اوقات هیچ جا اثری از من نبود و تو بی دلیل می‌گریستی. حالا، دست‌کم به من فکر می‌کنی و عاشقانه زندگی می‌کنی. آن‌که این را می‌دانست من نبودم. کتاب می‌خواندی. کتابی گشوده و باز ... مردمان آن عاشق می‌شدند و می‌مردند. جوانی در قصه کشته شد. ترسیدی. و با همه‌ی توانت گریستی.... آن‌که مرده بود اما، من نبودم.

برگرد، حالا که گلوله‌های تفنگی ناشناس، سوراخ سوراخت کرده من زخمهايت را بخيه می‌زنم و لبهايم را به تو می‌بخشم.

تکه تکه شده‌ام و بايد که خورد و ريز دلم را جمع کنم اما هرگز دستهايم را برنمی‌دارم تا دوباره بر گردن يارم حلقه بزنند.

عشاق فواحش شادند بشاش‌اند و چاق بازوهاي من اما، تاول زده‌اند از بغل‌کردن ابرها شکر می‌گذارم ستاره‌های بی همتای شعله‌ور در اعماق آسمان را چرا که چشمان حريص‌ام فقط خاطرات خورشيدها را می‌بينند به عبث آرزو داشتم که بيابم مرکز و انتهای فضا را هنوز هم نمی‌دانم که زير کدام چشم آتشين بال‌هايم می‌شکنند سوخته در عشق به زيبايی نمی‌توانم بهره‌ای داشته‌ باشم از افتخارِ باشکوهِ نام‌ِ خود بخشيدن به مغاکی که گورم خوانده خواهد شد

مژه هايت دلم را سوراخ سوراخ کرده، بی‌رحم نباش! آهسته چشمانت را باز کن همانجوری که من می‌ميرم.