بایگانی نوشته‌های محسن عمادی

کولیان آمدند
سبدها پر از گلابی و
روسری‌ها مملوِّ سکه‌ها
سنگی به هوا انداختیم…

گازِ سرخِ دهانت.
شب، با سرودی از زمین
نورها و صداهای سفید را می‌بلعد…

عشقم در تنم زندگی‌می‌کند
و تنم واژه‌ای است
گشوده به منقار پرنده‌ای
که زنگوله‌ …

حالا سراغ شعر‌های مدفون را می‌گیرم
که بی‌شک برایم‌ به‌جا گذاشته‌ای
پیش از آن‌که …

اگر این داغِ مس است
بر تنِ بلوط
به این حفره خواهم خزید
تا …

میانِ دهانِ غایب‌ات
و دهان من
هوا، میوه‌ای خاموش و مشترک است
و من …

می‌توانم درختی را به کار برم
تا با تو عشق‌بازی کنم
و دیواری را…

چنان‌که در آن‌سوی جدال
کبوتر،
گلویی بریده،
خون بر خاک می ریزد
و پَر، …

رقصی میان گندم‌زار
و ماری از راه می‌گذرد.

با قلم‌موی انگشت‌هایمان
خار، در هوا …

گل‌ها را به آب می‌اندازم
تا رقص به ساحل دیگر برسد.
صدایم جریان خود …

گرگ‌ها که زوزه می‌کشند
و شکارچی‌ها که می‌گذرند
هنوز میان درختان سرگردانم
و نمی‌دانم، …

تنها سایه‌ی این عشق را می بینم
تجلیِ بالی را که راه خود را …

وقتی که سگ‌ها
پارس می‌کنند،
از میان دریاچه‌های گل‌آلود
مناجاتی از خزه می‌گذرد.
پنهان …

آه، حیوانِ وحشیِ من
روزی که به صورتم پرت کردی
روبانی را که به …

آه، حیوانِ وحشیِ من
بگو که منم آن خوابگردی
که از پژواک تا پژواکِ …

امروز ردپای‌ات را دیدم
تمامِ آن گل‌های رزماری ، همه‌ی آن بفشه‌ها
و تمامِ …