خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

وقتی به نور اشاره می‌کنند باید به صدایش اندیشه کنند. وقتی کسی به مرگ می‌اندیشد باید که در نورش منتظر بماند کسی که در گوشت و پوست زاده می‌شود چنان که راه و چنان که لعنت. آوازش در پرواز هوایی دیگر است که با نور می‌آمیزد. …

در همه‌ی شهرهای خاک باران می‌بارد و من می‌توانم صورتم را به سمت آسمان بگیرم و از آن‌ابرها بپرسم که آیا از آسمان یک شهر می‌آیند شهری که یک‌بار صورتم را به سمت باران گرفتم و از ابرها پرسیدم که آیا از آسمان یک شهر می‌آیند؟

این سکوت از آنِ ما نیست. هیچ‌کس این سکوت را آرزو نکرده‌است. هیچ‌کس این سکوت را نخواسته‌است. با میز اشتباه گرفته می‌شود این سکوت با هراس اشتباه گرفته می‌شود این سکوت با رنج اشتباه گرفته می‌شود این سکوت.

اگر می‌خواهی از رائول بدانی که ساکن این زندان‌ها بود این سطرهای سخت را بخوان سطرهایی که زاده‌ی انهدام‌اند شعرهایی تلخ شعرهایی ساده و مجنون که مثل علف می‌رویند میان سنگفرش‌های خیابان.

همه‌چیز به آخر خواهد رسید، همه‌چیز ویران خواهد شد، جز خاطره‌ی سایه‌هایی که عشق‌بازی می‌کردند، بر درخشش مرغزار.

می‌توانم در ساعت شش عصر بمیرم ولی هنوز زنده‌ام می‌توانم تنها کسی باشم که از طوفان جان سالم به در می‌برد ولی حالا تو این‌جایی می‌توانی باشی و بگذری بی‌آنکه نگاهم کنی ولی این‌جایی و دوستم داری می‌توانی دوستم بداری و همه‌چیز می‌تواند از هم جدایمان …

کافی‌ست که از در درآیی با گیسوان بسته‌ات تا قلبم را به لرزه در آوری تا دوباره متولد شوم و خود را بازشناسم دنیایی لبریز از سرود !السا عشق و جوانیِ من آه لطیف و مردافکن چون شراب همچو خورشیدِ پشتِ پنجره‌ها هستی‌ام را نوازش می‌کنی …

اکنون سیاهی‌ست کلمات، دیروز بود در پیشانی ِ باران در قهقهه‌ی کودکانِ‌ دبستانی که از پاییز می گذرند و از ادبیات گویی از جهنم و بهشتِ لِی‌لِی‌هایشان تو جدول دردناکِ تبدیلِ اندازه‌های طول و عرض را از بَر می‌کُنی رو به کفش‌های وِرنیِ شمشیربازانِ دوازده ساله …