خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

يک خاطره‌ بيشتر من فقط واژه‌ای را نوشته‌ام و حالا پيرترم با يک واژه با دو با سه با شعری پيرتر- پيرتر يعنی چه؟ در دل تجريدی که تاريخ ناميده‌شد بخش کوچکی به من واگذار شده ار اين‌جا تا آن‌جا بزرگتر می‌شوم در دل تجريدی که اقتصاد ناميده‌‌شد فرمان اين بود که زندگی کنم ميان تجريدی که زمان ناميده شد- باد مرا با خود می‌آورد می‌غلتم و سرگردان می‌روم بر بال‌های مصری موزه‌ی متروپوليتن سنگ‌ها با لب‌های زنان می‌خندند

از زيبايی تنم گيج شده‌ام امروز با چشم‌های تو به خودم نگاه کردم . انحنای نرم شانه‌ها را کشف کردم پستان‌های گرد خسته را که می‌خواهند بخوابند ولی آرام می غلطند پاهايم را که بی‌کران باز می‌شوند در مرزهايشان غايب از آن‌چه منم و آن‌چه فراسوی من می‌لرزد در هر برگ در هر قطره‌ی باران خودم را ديدم، انگار از پشت عينک چشم‌هايت به خودم نگاه ‌می‌کنم. دست‌هايت را لمس‌کردم بر پوست گرم و سفت‌ ران‌هايم و در سرپيچی از فرامين‌ات عريان ايستادم پشت آينه‌ای بزرگ بعد چشم‌هايت را پوشاندم تا نبيند و لمس نکنند تنهايی تنم را که با تو گل‌می‌کند.

دوست دارم اشتياق را بالارفتن از نردبان صدا و رنگ را در دهان گشوده‌ام در هوا قاپيدن عطر يخ‌زده را آويزان بالاتر از پلی در آغوش کشيدن آسمان را در بازوانم و عشقم را که پابرهنه قدم می‌زند روی برف.

شاخه‌ی عشق را شکستم آن را در خاک دفن کردم و ديدم که باغم گل‌کرده‌است. کسی نمی تواند عشق را بکشد اگر در خاک دفنش کنی دوباره می‌رويد اگر پرتابش کنی به اسمان بال‌هايی از برگ در می‌آورد و در آب می‌افتد. با جوی‌ها می‌درخشد و غوطه‌ور در آب برق می‌زند. خواستم آن را در دلم دفن کنم ولی دلم خانه‌ی عشق بود درهای خود را باز کرد و آن را احاطه کرد با آواز از ديواری تا ديواری دلم بر نوک انگشتانم می‌رقصيد عشقم را در سرم دفن کردم و مردم پرسيدند چرا سرم گل داده‌است چرا چشم هايم مثل ستاره‌ها می‌درخشند و چرا لبهايم از صبح روشن‌ترند می خواستم اين عشق را تکه‌تکه کنم ولی نرم و سيال بود، دور دستم پيچيد و دست‌هايم در عشق به دام افتادند حالا مردم می‌پرسند که من زندانی کيستم.

در کوچ ابدي‌مان با بال‌های گشوده نزديک‌تريم حتی به هم و به خاک. تو دست منی من سرت و سايه‌ي پشت سرمان نه آن است و نه اين. سايه- همه‌چيز در حصار لب‌های يگانه‌مان است- در آغوش می‌کشد هم عشق را و هم مرگ را.

در انگشتان بی‌عيب و نقص‌ات تنها لرزشی ‌هستم آوازی از برگ‌ها زير لمس لبان داغ‌ات عطرت بر می‌آشوبد: می‌گويد که وجود داری عطرت بر می خيزد: شب را برمی‌دارد در انگشتان بی‌عيب‌ و نقص‌ات نورم من. با ماه‌های سبز می‌درخشم فراز روزهای مرده‌ی ظلمانی ناگاه درمی يابی که لب‌هايم سرخ‌اند. - خون شور جاری می‌شود.

امشب باد چون روحی آواره دور خانه می‌گردد مثل من که به در خواب تکيه می‌کنم و به نخستين کسی می انديشم که رويا ديد که چه ساکت و خاموش ، صبح فردا بر او ظاهر شد. ديگران با پوست جانوران بر تن کنار آتش می‌ايستادند و فقط با اصوات حرف می‌زدند -حروف بی‌صدا سال‌ها بعد اختراع شد.- شايد تنها بيرون رفته باشد که روی صخره‌ای بنشيند و به ميان مه درياچه‌ای نگاه کند و می‌کوشد برای خودش توضيح دهد آن‌چه را که اتفاق افتاده بود، که چگونه به جايی رفت بی‌آنکه رفته‌باشد. چطور بازویش را دور گردن حيوانی حلقه‌کرد که ديگران می‌توانستند لمس‌اش کنند فقط پس از آن‌که او را با سنگ کشتند و چطور نفس‌اش را بر گردن لختش حس کرد از نو! نخستين رويا می‌توانست به سراغ زنی بيايد، گمان می‌کنم دلش می‌خواست مثل هميشه خودش را بکشاند کنار آب که لختی تنها باشد فقط، انحنای شانه‌های جوانش و شیب غمگين‌ سرش او را سخت تنها می نمود ای‌کاش آن‌جا بودی و می‌فهميدی شايد پايين می‌رفتی مثل نخستين کسی‌که با اندوه ديگری عاشق می‌شد.

زشون می‌خوام يه شعرو بردارن و مثه يه اسلايد رنگی جلوی نور بگيرن. يا پشت در کندوش گوش تيز کنن. می گم، يه موشو بندازن وسط يه شعر و تماشا کنن که چطور راهشو می‌جوره يا تو اتاق يه شعر راه برن و رو ديوارا دنبال يه کليد برق بگردن ازشون می‌خوام روی تن خيس يه شعر اسکی کنن و لب ساحل رو اسم نويسنده موج بسازن حيف! اونا دلشون می‌خواد که شعرو با طناب به صندلی ببندن و به زور ازش يه اقراری بگيرن اونو به شلاق شلنگ می‌گيرن گاس معنی واقعيشو بيرون بکشن.