خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

چون شعری آگاه از سکوت اشیا حرف می‌زنی تا مرا نبینی.

هنگام که قصر شب به آتش کشد زیبایی خویش را بر آینه‌ها می‌کوبیم تا چهره‌هامان چون بتان آواز سرکنند.

یک‌روز یک روز شاید بی‌آنکه بمانم بروم بروم چون آن‌که می‌رود.

از خویش به بامداد جهیدم. تنم را کنار نور رها کردم و آواز خواندم حزنِ کسی را‌ که زاده می‌شود‌.

از پیرانم من و از جوانان، از ابلهان چنان‌که از فرزانگان بی‌مراعات دیگران و حتی هماره در رعایت آنان، مادرانه چنان‌که پدرانه، کودک چونان‌که بزرگسال، آکنده‌ی هرچه عاری از ظرافت و مالامال‌ِ هرچه نزاکت، موطنی از وطن‌های بسیار، خردترین چنان که کلان‌ترین، جنوبی و همان‌قدر شمالی، …

لکه‌ی خاکستری بزرگی‌ست غروب شرابی ناممکن خوش‌رنگ‌تر از کهربا. غریق دلتنگی، می‌خواستم بگویم: غروب، گلِ آبی بزرگی‌ست. اما غروب، لکه‌ی خاکستری بزرگی هم هست‌ و از من کاری ساخته نیست. می‌افتد و می‌افتد بر من غروب از گنبد نقره‌ای بزرگی. به میان سایه‌ای ضخیم با عطر …

هربار می‌گریزی بیشتر از زندگان هر بار سخن می‌گویی بیشتر از مردگان، و چنین‌است که به عسرت می‌رسیم که خود می‌رسد سرانجام به صلح و رویا. پس تن، به آرامش می‌کشد خود را و جان به ابدیت.

۱ مه‌ای متراکم جام‌های درخت هلو را شکوفا کرد. در هوا درخشش بهار پراکنده می‌شود گل‌های سرخ بامداد و میان امواج دخترکان با پاهایی سبک چون پر پرندگان. چه خواهد جست با فانوس مات‌اش کرم شب‌تاب؟ ۲ شرم‌آگین به همراه نسیم به بانو یانگ-کوی-فی شباهت می‌بری …