خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

و صدا بدل شد به رگباری از باد و به جنگل درختان قان گریخت آن‌جا که ماه بر تنه‌ی درختان عاشقانه‌های سالیان را کشف می‌کرد. پچ‌پچه‌ای شبانه می‌درخشید.

هر چه بیشتر می‌بینم، بیشتر کلمه کم می‌آورم و چقدر می‌خواهم داشته‌باشمش وقتی که کور شدم. حتی روح هم جسم است و از آن، مثل تار مو بر کاسه‌ی سر کلمه در زمان می‌ریزد: در سفری کوتاه از خانه به خانه. کور و کر به آن‌جا …

دست‌های من عاشق‌اند افسوس، دهانم عاشق است و نگاه کن ناگهان می‌فهمم که اشیا آن‌قَدَر به من نزدیکند که به سختی می‌توانم قدم بردارم از میانشان و رنج نبرم. احساس شیرینی‌ست از بیداری، از رویا، و حالا من اینجایم، بی‌خواب. به وضوح خدایان عاجی را می‌بینم …

پرنده‌ای چهاربالم من شتری بی‌کوهان و آسمانی با دو خورشید، ابری که می‌بارد بر دریا و قایقی بادبانی غریقِ هوا پروانه‌ای، خلیده به برق نگاه و زیبا انگار که مرده بودم.

تنها زمان حال خاطره دارد. آن‌چه بوده‌، ناشناخته است. مردگان همیشه بین خود جابجا می‌کنند اسم‌هاشان را، شماره‌ها را، یک، دو، سه… تنها آنچه خواهد بود، وجود دارد. آنچه اتفاق نیافتاده آویزان از شاخه‌ی درختی به دنیا نیامده نیمه‌ شبح. تنها تن کرخت من است واپسین …

همه می دانند که مکزیک کشوری خیالی است. می روم، وقتی همه خوابند. وقتی علف هنوز استوار و زرد است، وقتی صدای هیچ فاتحی به من نمی گوید برگرد. وقتی آخرین تگرگ آخرین درخت را از هم می‌درد. منتظر من است مکزیک. چمدانم آماده است. خواهم …

بارالها یاری‌مان کن تا میوه را تصور کنیم تصویر محض ملاحت را و لمس سطوح را از غروب و طلوع، ماهی را از حصار دریا ماهی خاردار اعماق ناب را و نیز دختری را کور چون تقدیر دختری که می‌خواند نغمه‌ی زیبای بل‌کانتو را.

چه دشوار طولانی‌کردن همه‌‌چیز از یک حیات، چه دشوار کوتاه نهادن همه‌چیز ای حیات من.