خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

آسمانت همیشه کمی آبی صبحگاهانت اغلب کمی بارانی دُردرِخت شهرِ به غایت زیبا گورستانِ اوهامِ محبوبم وقتی که می‌کوشم رسم کنم نهرها و سقف‌ها و ناقوس‌هایت را، گویی موطن‌هایی را دوست می‌دارم. اما خشک شده‌اند به‌سرعت، خورشید و ناقوس‌ها، برای عشاءِ ربانی و نان‌شیرینی‌ها. و ناقوس …

چیزی در دل شب صدایم می‌کند. نمی‌دانم که چیست… در دل شب چیزی صدایم می‌کند. هراسانم می‌کند. در دل شب به درون من وارد می‌شود، اما…بیرون خواهد رفت؟ هراسانم می‌کند!

بخواب، خوان کارلوس، بخواب، که عشق در گهواره‌ات تکان تکان می‌خورد. بخواب. از فرشتگان با تو حرف خواهم زد از لثه‌های کوچک شیری‌ات آن‌جا که فقط دو دندان می‌رقصند. بخواب. تو تنها نیستی. پیشانی‌ات از ستاره‌ها پر می‌شود، از آن دو چشم‌ همیشه بسته‌ات. بخواب. مادر …

  رنگ بخشیدم به حروفِ صدادار: آ: سیاه ، اُِ: سفید، ای: قرمز، اُ: آبی، او: سبز به حروف بیصدا، شکل و حرکت دادم و بر خود بالیدم از این که، یک روز یا شاید روزی دیگر، با ضرباهنگ‌های غریزی، فعلی شاعرانه‌ ابداع کنم که همه‌ی …

از هوای ملایم می‌آیم. دیده‌ام ساعت سفید را ساعتی که در آن همه‌چیز حرکت می‌آغازد و می‌سوزد سایه و آتش‌بازی‌هایش. و نور و دریاچه‌هایش. برج‌ام من. کسی لبانم را نابینا نمی‌کند.

  خدایا وقتی که دشت سرد است و در روستاهای درمانده, در طبیعت بی‌گل, صدای ناقوسِ نماز, خاموش. کلاغ‌های گرانقدرِ دل‌انگیز را فرمان بده که از آسمان فرود آیند. قشونِ غریبِ بادِ سرد با فریادهای سهمگین به لانه‌هایتان هجوم می‌آورد. شما! بر فراز رودهای بلندِ زرد …

در پیاده‌روهای پردرخت زندگی خواهم کرد. برگ‌ها نه رخصت رویا به من می‌دهند نه فرصت خواب. پیاده‌روهای پردرخت را وا نهادم. و حالا به کجا خواهم رفت؟ نمی‌خواهم مرگ را به یغما برم اگر مرگ تاراجم نمی‌کند. از پیاده‌روهای پردرخت می‌آیم. برگ‌ها هنوز تعقیبم می‌کنند و …

بوسیده‌اند چشمان من عریانی موحش‌ات را.