خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

در صمیمیت گل‌بوته‌ها شادکامی‌های ما به هوا برخاسته و پناهشان داده اکنون سایه‌روشنِ کلبه‌ای به‌لطف نسیم تابستان که در گذر است بوی خفیف گل‌سرخ با عطر تنش در هم آمیخته است همان‌گونه که چشم‌هایش وعده داده بود، والاست شهامتِ او و می‌سوزد لب‌هایش از تبی نفیس …

همان لباس سیاه همیشه را می‌پوشیدند، با لبهای بسته و کفل‌های سفت، با موهایی به رنگ برنز،‌ آراسته و تام و تمام؛ این زنان در خواب من جمع می‌شدند تا حرفهای همیشگی‌شان را بزنند، حرفهایشان میخ می‌شد به نام‌های خیابان‌هایی در فرانسه. وقتی از آنها می‌پرسیدم …

من با رودخانه‌ها آشنایی به هم رسانده‌ام رودخانه‌هایی به دیرینه سالی ِ عالم و قدیمی‌تر از جریان خون در رگ‌های آدمی. جان من همچون رودخانه‌ها عمق پیدا کرده است. من در فرات غوطه خورده‌ام هنگامی که هنوز سپیده‌دم جهان، جوان بود. کلبه‌ام را نزدیک رود کنگو ساخته بودم که خوابم را لالای می‌گفت. به نیل می‌نگریستم و اهرام را بر فراز آن برپا می‌داشتم. ترانه‌ی می‌سی‌سی‌پی را می‌شنیدم آنگاه که لینکلن در نیواورلئان فرود آمد، و سینه‌ی گل‌آلودش را دیده‌ام که به هنگام غروب به طلا می‌ماند. من با رودخانه‌ها آشنا شده‌ام رودخانه‌هایی سخت دیرینه سال و ظلمانی.

در جستجوی مردی هستم که نمی‌شناسمش که هرگز اینچنین من نبود جز از آن هنگام که جستجویش می‌کنم. چشم‌های مرا دارد، دستان مرا یکسره همین اندیشه‌ها را در تکه‌پاره‌های شناورِ زمان؟ فصلِ هزاران کشتی‌شکسته دریا دست می‌کشد از دریا بودن آب یخینِ گورها شده است. اما …

صحراگرد یا دریانورد، میان این سرزمین بیگانه و آن‌یکی همیشه، – دریا یا صحرا ـ فضایی‌‌ هست با مرزهایی از سرگیجه که یک به‌ یک، از پا درمی‌آیند در آن سفر در سفر سرگردانی در سرگردانی در ابتدا انسانی‌ست در انسان همچون هسته‌ که در میوه …

در زمانی دور وقتی ریگ هنوز روان بود خدا، به شاعر فرمان داد که بایستد و بدو گفت: «از هرجایی که آمده باشی فرزند منی. رسالت تو آوردن گرماست به جهان. برای کلمات هر شعر اما باید به میان شکاف‌های‌ ژرف خانه قدم بگذاری.»

ایستاده بر پلک هایم و گیسوان ش تنیده در موهایم رنگ چشمان مرا دارد شکل دستان مرا غرقِ سایه ام می شود مثل درّی که غرقِ آسمان هیچ گاه چشمان اش را نمی بندد و مجال خواب م نمی دهد و رویاهایش در روز رخشان خورشید …

بذار بارون ماچت کنه
بذار بارون مث آبچک ِ نقره
رو سرت چیکه کنه.
بذار بارون واسه‌ت لالایی بگه.

□

بارون، کنار کوره راها
آبگیرای راکد دُرُس می‌کنه
تو نودونا
آبگیرای روون را میندازه،
شب که میشه، رو پشت بونامون
لالایی‌های بُریده بُریده میگه.

□

عاشق بارونم من.