خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

دست می‌کشم از همه چیز جز از تنهایی خویش. در آن سکونت می‌کنم. زمین مکانی چندان ویژه نیست تا فریادی برآورد، چکاچک شمشیرهای افق که دل را و حتی دورتر از آن را نشانه می‌گیرد. آیا چنان بلند است آن شاهراه، که از لبه‌ی زمین بگذرد؟ …

ساعتی پس از نیمه‌شب… خروس می‌خواند… به فریادم می‌رسد و کابوس‌هایم را می‌رماند که سومین شمع روبرویِ من به هرحال، تنها تکراری‌ست از دو شمعی که پیشتر سوخته‌اند. آن‌ها سوختند با نوری که کم می‌شد و کم‌تر می‌شد سردرگریبان فروبرده آن‌سان که تنها در دورخ فرو …

باد پاییزی. دو بشقاب، طرح‌شان فرق می‌کند.

یک غروب، گوشه‌ی اتوبوس ایستاده‌بودم، منتظر ایستگاه شماره‌ی دو. مرد ایستاده هم منتظر بود. نگاهش کردم. به من خیره شد، با نیش‌های باز و دندان‌هایی که از هم فاصله داشتند. گفت: «رو کت‌ام امضا می‌کنی؟» یک خودکار دستش گرفته‌ بود. یک کت کتان کثیف بر تن، …

    شب‌ها می شود ازکناررودخانه به آغوش توآمد می شود کناررودخانه را بوسید آغوش تو را جاری کرد می شود حتی آنقدر درون آغوش تو ماند تا رودخانه ای جاری شود شب‌ها می شود یک گره کور روی گردن خود زد ودرون رودخانه افتاد اما …

باران بر خزه‌ها بی‌صدا روزهای شادِ رفته را یادآوری می‌کند.

زنی نامه‌ای می‌خواند در نور ماه. شکوفه‌های گلابی.

به هنگام روز یا که شب همیشه نوری در اندرون دارم. به هنگامه‌ی غوغا و صدا سکوت را. همیشه نور و همیشه سکوت.