خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

اصلا معلومه که واس‌چی تو ميدون ‌جم شديم و چش به راه چی‌هستيم؟ حتميه که امروز بربرا می‌رسن. خوب، واسه چی سنا هيچ غلطی نمی‌کنه؟ سناتورا همينطوری نشستن و قانون بی‌قانون؟ آخه، بربرا امروز می‌آن. سناتورا الان چه قانونی می‌تونن بذارن؟ بربرا که بيان، خودشون اين‌کارو …

من قاتل عشقم همان آهنگ يگانه را می‌کشم که در ميانه‌ی ما می‌درخشيد. خود را به قتل می‌رسانم، آن‌جا که بر بوسه‌ی تو زانو زدم. چاقوها را می‌فشارم با دست‌هایی که از دو، يک را آفريدند. خون دست‌هامان جاری نمی‌شود و هنوز وقيحانه استراحت می کنند. …

در ايتاکا زنی بود که هر شب آرام آرام می‌گريست درمانده، در اتاق بغلی . عاشق‌اش شدم زير ملافه‌ی برف که بر همه‌ی بام‌های شهر نشسته‌بود و فسردگی‌های تاريک را می‌انباشت . فردا صبح در کافه‌ی متل چهره‌های از پيش‌آماده‌ی همه‌ی زنان را مطالعه کردم آيا …

عاشقانه آغوشی سبز به هم می‌پوشاندند بارانی ابريشمی از بهار به ميانشان می‌باريد. پارک، و پسر که به قوها غذا می‌داد و دستپاچه با دست‌های غريبه‌اش چاقو تيز می‌کرد. و سفيد با همه‌ی رنگ‌هايشان درآميخته بود انگار از درختان شکوفه‌پوش‌اش کش‌ رفته‌باشند. شب، سوت دو انگشتی‌اش …

با نفس‌ام به خاطر خواهم‌داشت تا کوهی بسازم با دم‌ام دره‌ای و با بازدم‌ام کوهی را نفس بکشم، دره‌ای خواهم ساخت وسيع‌تر از نجوا. کوهی بلندتر از گريستن خواهم ساخت، با اراده‌ام کوهی را، نفس خواهم کشيد با اراده‌ام دره‌ای را نفس خواهم کشيد. بيرون خواهم …

او اکسيری می‌خريد در شهری از روزگاران گذشته هنوز هم بايد به او انديشه کنيم حالا که شانه‌ها همان‌قدر سفيدند و مچ‌ها چنان ظريف، و تن چنين شيرين، آه، زندگی سرگيجه و دور!

بر سنگ سياه مثلی عربی می‌گويد که خدا مورچه‌ي سياه را می‌بيند که تکان می‌خورد. بر سفيدی حتی اگر راه می‌رفت دور می‌ماند از چشمان مردی که دلی پرخون دارد و می‌انديشد به خطوط دست‌هايش و آن‌گاه که چشم‌هايش بر جاده می‌نشيند ديگر نمی‌شناسد زنی را …

آه، تو! درد می‌کشيدی-دردی بی‌پايان- نزديک ما در خفقان آوار: احساس می‌کرديم استخوان صورت‌مان هستی انگار در آن حوالی بودی وقتی زنی عاشق، در تاريکی می‌مرد و ما زيرچشمی نگاهی به سياه‌چال می‌انداختيم. ويرانی به صورت‌ها رسيد رطوبت تباهی به سفيدی تو.