خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

از چشم‌های تو چشمی پاک‌تر نمی‌شناسم. تو در آن‌ها هستی و همزمان هستند چیزهایی که می‌بینی آن‌طور که تو می‌بینی: پرنده و نه پرواز. و همیشه تعجب می‌کنی اگر با تو از چیزهایی بگویم که عاشقان به هم می‌گویند. نگاهم می‌کنی و به من نشان می‌دهی …

چون چرک می‌کند چشم‌ها را زمان نور صبح را دیگر نمی‌شناسی. ولی وضوح سمج بر درگاهت اصرار می‌ورزد. مثل سگ که می‌داند که عشق هرچه بود، فراموشی را در نمی‌یابد.

از هنگام کودکی در مدرسه بالا می‌رفتم از سجاف‌های روشن خورشید و خاک. به آهنگ هواهایی که با خود می‌آورند آن نامنتظر را می‌دیدم اشیا را.

  خیابان پرهمهمه اطرافم زوزه می کشید بلند و باریک،  سخت عزادار و با دردی پرشکوه زنی از کنارم گذشت ، با دستانی دل‌ا‌‌نگیز ریسه‌ی گلهای دامنش را بلند می‌‌کرد و موزون تکان می‌داد   چالاک و شریف با ساق‌‌های تندیس‌وارش و من در هم کوفته …

تنها پرنده اشارات دقیق را می‌شناسد. از چشم‌هاش عالم مصغر را در می‌یابم و غروبی ابدی را که جزایر را به تاریکی می‌کشد. حقیقت را می‌توانم ببینم: اعتزال آهسته‌ی آفاق را و سقوط تلخ‌اش را.

خانه‌ای که دلت را پناه داد ویرانه‌ای خواهد بود. پنهانی در شب ترک‌اش کرده‌اید. زمین پاک‌شده، تاریک در دل شب. می‌خواستم بگویم خیانت و گفتم اشک.

ندایی در میان جمعیت، صدای من، رسا و فراگیر و قاطع. بیایید کودکان من، بیایید پسران و دختران من، زنان من، اهالی خانه و محارم من، حالا نوازنده‌ی شاعر عصب‌هایش را کوک می‌کند، پیش‌‌درآمدش را روی زبانه‌های درونش اجرا کرده‌است. آکوردهای ساده‌ی انگشتهای سست – ضربان …

میان این چاردیوار تنها من و یک آتشفشان. هیچ‌کس خاموش‌مان نخواهد کرد. بر این تخت شبنم تنها من و آتشفشانم. هیچ‌کس خاموش‌مان نخواهد کرد.